Pseudostabilizacja, AZ#888F3A21EB/DL-ebwm/mobi (Wydawnictwo Naukowe PWN)

Tytuł Pseudostabilizacja Podtytuł Problemy współczesnej polityki USA na Bliskim Wschodzie Autor Patrycja Sasnal Język polski Wydawnictwo Wydawnictwo Naukowe PWN ISBN 978-83-01-19198-6 Rok wydania 2017 Warszawa Wydanie 1 ilość stron 354 Format mobi, epub Spis treści Wykaz skrótów 9 Wykaz tabel i rysunków 11 Przedmowa 13 Wstęp Historia przyspiesza 15 Stabilność vs. stagnacja i struktura vs. podmiotowość 19 Wpływ vs. kontakt, a także sekurytyzacja vs. tradycyjne pojęcie bezpieczeństwa 25 nowe źródła – wywiady i WikiLeaks 29 Rozdział 1 Mechanizmy formowania polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych w latach 2005–2016 wobec Bliskiego Wschodu 37 1.1. Współczesne realia tworzenia polityki zagranicznej w Stanach Zjednoczonych 37 1.2. Kongres a kreowanie polityki Stanów Zjednoczonych na Bliskim Wschodzie w latach 2005–2016 38 1.3. Egzekutywa a kreowanie polityki Stanów Zjednoczonych na Bliskim Wschodzie w latach 2005–2016 45 1.3.1. Administracja George’a W. Busha 2005–2009 46 1.3.1.1. Sekretarz stanu (Condoleezza Rice) 49 1.3.1.2. Doradca ds. Bezpieczeństwa narodowego (Stephen Hadley) 52 1.3.1.3. Departament Stanu vs. Biały Dom vs. inni aktorzy 53 1.3.2. Administracja Baracka Obamy w latach 2009–2012 i 2013–2016 55 1.3.2.1. Doradca ds. Bezpieczeństwa narodowego (Jim Jones, Tom Donilon i Susan Rice) 56 1.3.2.2. Sekretarz stanu (Hillary R. Clinton i John Kerry) 58 1.3.2.3. Specjalni wysłannicy i multiplikacja odpowiedzialności (George Mitchell) 60 1.3.2.4. Znaczenie Departamentu Stanu i wzrost centralizacji decyzji w Białym Domu 61 1.3.3. Dysproporcja rzeczywistej siły stanowisk 65 1.3.4. Kwestie wizerunkowe 67 1.3.5. Kalendarz prezydencki – czas jako determinanta 70 Rozdział 2 nowe studium regionu Bliskiego Wschodu i jego znaczenie w strategii i doktrynie polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych w latach 2001–2016 74 2.1. Potrzeba redefinicji terminu „Bliski Wschód" 74 2.1.1. Konwencjonalne rozumienie terminu „Bliski Wschód" 75 2.1.2. Redefinicja regionu: przedrewolucyjna (do 2011 r.) specyfika świata arabskiego 79 2.2. Znaczenie Bliskiego Wschodu a doktryna polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych 96 2.2.1. Znaczenie szerokiego Bliskiego Wschodu w polityce zagranicznej Stanów Zjednoczonych 96 2.2.2. Szczególne i mylące znaczenie konfliktu arabsko-izraelskiego 99 2.2.3. Doktryna Busha a doktryna Obamy 101 2.3. Wnioski – stagnacja zamiast stabilizacji 107 Rozdział 3 Wybrane obszary aktywności USA na Bliskim Wschodzie 109 3.1. Utrwalanie stagnacji przez konflikt palestyńsko-izraelski i arabsko-izraelski 109 3.1.1. 2005–2006: lata złych wyborów 111 3.1.2. 2007–2008: Annapolis i „Płynny Ołów" 119 3.1.2.1. Ocena procesu po Annapolis 2007–2008 121 3.1.3. Wojna w Gazie 2008–2009 123 3.1.4. 2009: pierwszy rok „zmiany" 127 3.1.5. 2010–2014: kolejne lata stagnacji 130 3.1.6. Ocena Obamy 134 3.1.7. „Specjalny" związek z Izraelem 135 3.1.8. Teoria połączenia (linkage) 142 3.1.9. Rola Stanów Zjednoczonych – mediator czy strona? 145 3.1.10. Wnioski 146 3.2. „Stabilizacja" interesów przez destabilizację Syrii i Libanu 150 3.2.1. Syria 151 3.2.1.1. Niszczenie dyplomacją 153 3.2.1.2. Presja przez inwazję 155 3.2.1.3. Finansowanie opozycji i odwrotne skutki sankcji 157 3.2.1.4. Przeciw negocjacjom pokojowym 159 3.2.1.5. Stabilizacyjna zmiana Obamy 160 3.2.2. Liban 162 3.2.2.1. Izrael łagodniejszy od USA 164 3.2.2.2. Wojna z 2006 r. Umacnia Hezbollah i stagnację 166 3.2.2.3. Patronat z zagranicy jako destabilizator 167 3.2.2.4. Międzynarodowy trybunał na usługach władzy 169 3.2.2.5. Dylemat Obamy 170 3.2.3. Wnioski 171 3.3. Umiarkowany obóz stagnacji: Egipt i Jordania 174 3.3.1. Egipt – filar stabilizacji 175 3.3.1.1. Nierealna „Agenda wolności" 176 3.3.1.2. Zarzucenie projektu demokratyzacji 179 3.3.1.3. Gaza – izraelska polityka Egiptu 183 3.3.1.4. Stany Zjednoczone antagonizują społeczeństwo 186 3.3.1.5. Dwa Egipty: bogaty i biedny 187 3.3.1.6. Polityka stabilizacji Obamy 190 3.3.2. Jordania: cichy stabilizator 192 3.3.2.1. Stagnacja społeczna za sprawą władz i Stanów Zjednoczonych 194 3.3.2.2. Jordański wywiad – gwarant stabilizacji 196 3.3.2.3. Kontynuacja Obamy 197 3.3.3. Wnioski 198 3.4. Umiarkowany obóz radykalnej stagnacji: Arabia Saudyjska i Bahrajn 202 3.4.1. „Królestwo Stagnacji Saudyjskiej" 203 3.4.1.1. Współpraca antyterrorystyczna 204 3.4.1.2. Religia na usługach władzy 205 3.4.1.3. Niewykorzystane zasoby społeczne 207 3.4.1.4. Iranizacja – skoncentrowanie się na Iranie 208 3.4.1.5. Największa transakcja sprzedaży broni w historii USA 209 3.4.1.6. Obama i Arabska Wiosna na Półwyspie Arabskim 210 3.4.2. Bahrajn – wyspa destabilizacji 211 3.4.2.1. Bezpieczeństwo ponad demokracją 213 3.4.3. Wnioski 215 Rozdział 4 Rządy vs. społeczeństwa – dualizm amerykańskiej polityki wobec świata arabskiego 220 4.1. Brutalizacja arabskich autorytaryzmów poprzez prawo 222 4.2. „Walka o serca i umysły" – amerykańska dyplomacja publiczna w świecie arabskim 229 4.2.1. Geneza i znaczenie dyplomacji publicznej 230 4.2.2. Błędy 232 4.2.3. Charakter amerykańskiej dyplomacji publicznej 234 4.2.4. Instrumenty informacyjne – używanie i problemy 235 4.2.4.1. Al-Hurra vs. Al-Dżazira 236 4.2.4.2. Radio, prasa i internet 240 4.2.5. Instrumenty edukacyjne i kulturowe – używanie i problemy 241 4.2.6. Osobowości w amerykańskiej dyplomacji publicznej 244 4.3. Sondaże 247 4.4. Wnioski 258 Rozdział 5 Stany Zjednoczone wobec społeczno-politycznych zmian na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej od 2011 r. 262 5.1. Bezpieczne interesy 263 5.2. Przedbieg w Tunezji 266 5.3. Sprawdzian w Egipcie 268 5.4. Szczególny przypadek Libii 272 5.5. Mimo zmian interesy znowu bezpieczne 284 5.6. Próba zerwania z waszyngtońskim podręcznikiem – wojna w Syrii, ISIS i Arabia Saudyjska 286 Zakończenie Ruchome piaski 292 Faustowski pakt: 2005–2011 292 Realizm i internacjonalizm: 2011–2016 300 Bibliografia 307 Indeks 345