Eda (Uniwersytet Śląski)

Składająca się z pięciu rozdziałów rozprawa to poetycki zapis doświadczeń Edy Ostrowskiej włączony w dyskurs krytyczno- i historycznoliteracki. Ich tytuły "Outsiderka", "Grafo-mania", "Szpital", "Ciało", "Syn" sygnalizują tematy istotne, wyłaniające się i zwracające na siebie uwagę już po pierwszym odczytaniu książek autorki "Letycji u miecznika".

Pierwszy z artykułów stanowi niejako wprowadzenie. Pokazuje Edę Ostrowską jako autorkę osobną, nie przystającą do rzeczywistości. Poetkę, która nie odnajdując porozumienia między sobą a światem, ucieka się do przestrzeni „narkotycznych".

Halucynacje, jakich doznaje po zażyciu najróżniejszych substancji, zostają przez nią utrwalone w wierszu. Wyłania się z nich podmiot wędrujący, egzystujący na granicy, igrający z życiem i śmiercią. Taki obraz bohaterki lirycznej pojawia się przeważnie we wczesnej twórczości Ostrowskiej.

Dlatego niejako kontynuacją pierwszego szkicu zdaje się być omówienie zawarte w drugiej części książki. Inspiracją stało się tu natomiast wydanie po raz drugi poprzez poetkę w 2013 roku dziennika, z którego zniknęło niemało fragmentów tekstu, zawartych w edycji z 1983 roku.

Z lektury zapisków dwudziestolatki, lecz także niektórych utworów z tomu "Małmazja" wyłoniła się kategoria grafomanii, ale rozumianej jako wspomniany już "furor poeticus", niekontrolowana mania pisania, będąca dla Edy swoistą autoterapią, sposobem na przetrwanie, pokonanie wrogiej przestrzeni, w której żyje.

O dzienniku jest także trzeci ze szkiców. Opisuje on z kolei szpital psychiatryczny jako przestrzeń wybraną poprzez Edę. Do analizy tego zagadnienia posłużyła sugestia Michela Foucaulta, który szpital psychiatryczny zaliczył do innych przestrzeni, nazywając go najpierw heterotopią kryzysu, następnie dewiacji.

Szkic zatytułowany "Ciało" demonstruje z kolei poezję autorki "Śmiechu i łaski" jako sensualistyczną, zmysłową, stworzoną poprzez osobę uwikłaną w cielesność. Jest ono w wierszach Ostrowskiej umęczone i udręczone – poprzez mężczyznę, Boga, otaczającą rzeczywistość.

"Syn" to wreszcie tytuł ostatniego z zawartych w książce omówień. Podejmuje temat macierzyństwa jako jednego z najboleśniejszych przeżyć Ostrowskiej, zaakcentowany także w ostatnich tomikach autorki "Wierszownika".