Naszym celem było wysłuchanie opowieści uchodźczyń po to, żeby spróbować zrozumieć, jak doświadczają one swej ucieczki, traumy i aktualnej sytuacji i jakie sensy im nadają. Pozwoliło nam to na odejście od – powszechnego w literaturze – ukazywania uchodźców jako jednakowej grupy, mającej podobne doświadczenia, i skoncentrowanie się na indywidualnych historiach, zawierających osobistą perspektywę, uwzględniającą „domowe narracje".