Cudnie zdobiony miecz czarnego księcia (249) (ART GLADIUS)

WYOBRAŹ SOBIE JAK TA atrakcyjna REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.

WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.

WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.

UWAGA - produkt JEST wykonywanY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN wyjątkowY artykuł JEST wytwarzanY kompletnie RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA uznanA JEST ZA niezwykle dobrĄ JAKOŚĆ).

(249)

Prezentowany model jest wierną repliką oryginału. Miecz nie jest naostrzony ani przystosowany do ostrzenia. Ostrze produkowane jest ze stali toledańskiej pokrytej chromem.

Producent: HISZPAŃSKI ZAKŁAD PŁATNERSKI

Materiał:

wysokowęglowa stal toledańska

DŁUGOŚĆ: 112cm

WAGA: 1,8 kg

"Edward (Czarny Książę).

Edward Woodstock, KG (ur. 15 czerwca 1330 w Woodstock Palace, Oxfordshire, zm. 8 czerwca 1376 w Westminsterze), zwany Czarnym Księciem, książę Walii, Kawaler Orderu Podwiązki (Knight of Garter). Najstarszy syn Edwarda III Plantageneta, króla Anglii, i Filipy, córki Wilhelma I, hrabiego Hainaut. Jeden z najwybitniejszych angielskich dowódców okresu wojny stuletniej.

Książę Edward urodził się w 1330 r. I był pierwszym z trzynaściorga dzieci jakimi królowa Filipa obdarzyła Edwarda III. W 1333 r. Otrzymał tytuł hrabiego Chester (Earl of Chester), w 1337 r. Księcia Kornwalii (Duke of Cornwall, był to pierwszy tytuł diuka w historii Anglii), wreszcie w 1343 r. Księciem Walii (Prince of Wales). Jego narodziny zmotywowały króla Edwarda do energiczniejszych działań przeciw kochankowi swej matki Izabeli, Rogerowi Mortimerowi, 1. Hrabiemu Marchii, które zakończyły się uwięzieniem i straceniem wszechwładnego barona.

W czasie licznych kampanii wojennych króla, młody książę sprawował funkcję oficjalnego regenta w latach 1339, 1340 i 1342. Wcześnie także zaczął uczestniczyć w przeróżnych działaniach dyplomatycznych, min. W rozmowach z papiestwem o wojnie z Francją w 1337 r.

Podobnie jak ojciec Edward miał zacięcie do wojaczki i przedkładał udział w turniejach nad naukę. Jego ulubionymi kolorami były czerwony i purpurowy. W takich barwach występował na turniejach i ubierał się na co dzień. Miał dodatkowo pociąg do hazardu i wiecznie brakowało mu pieniędzy.

Pierwszą kampanią Edwarda była wyprawa wojenna do Flandrii w 1345 r. Edward przebywał tam 3 tygodnie i nie uczestniczył aktywnie w działaniach wojennych. Swój właściwy chrzest bojowy Edward przeszedł 26 sierpnia 1346 r. Pod Crécy. Zaimponowała mu wtedy postawa Jana Luksemburskiego, króla Czech, który w całości ślepy ruszył do straceńczej szarży w trakcie której poniósł śmierć. W dowód uznania Edward przejął jego klejnot herbowy (trzy białe pawie pióra) i zawołanie "ich dien" ("służę"). Następnie brał udział w oblężeniu Calais.

Szczyt wojennej sławy Czarny Książę osiągnął w 1356 r. Latem zorganizował rajd z Akwitanii do centralnej Francji, żeby wesprzeć oblężone angielskie garnizony. Edward dotarł aż do Tours, gdzie dowiedział się maszeruje przeciw niemu armia, którą dowodzi sam król Francji, Jan II dobry. Książę zdecydował się na odwrót. Francuzi doścignęli go jednak w okolicach Poitiers. 19 września doszło do bitwy, która zakończyła się kolejną już, po Crecy, masakrą francuskiego rycerstwa i niewolą króla Jana. Edward jednak, w dowód uznania dla męstwa króla Francji, osobiście służył mu w trakcie uczty wydanej w wieczór po bitwie.

Zwycięstwo Edwarda wpędziło Francję w stan chaosu politycznego i umożliwiło zawarcie dobrego dla Anglii traktatu w Bretigny. W 1361 r. Czarny Książę został uhonorowany tytułem księcia Akwitanii i został rządcą angielskich posiadłości we Francji.

Czarny Książę kontynuował taktykę swego ojca, która główny nacisk w walce kładła na współdziałanie łuczników, piechoty i spieszonego rycerstwa. Dysponując w większości przypadków siłami daleko mniejszymi od francuskich, Edward organizował rajdy, tzw. Chevauchée, podczas których niszczono i plądrowano prowincje podległe królowi Francji. Edward w dodatku prowokował wewnętrzne niepokoje u przeciwnika, jakby chciał pokazać Francuzom, iż ich król jest słaby i nie da im dostatecznej ochrony. Sam przy tym nie stronił od okrucieństwa wobec ludności cywilnej, niejednokrotnie wydając rozkaz masakry zdobywanego miasta.

Edward sprawnie rządził Akwitanią i z coraz obszerniejszym niepokojem obserwował wydarzania we Francji, gdzie nowy król, Karol V Mądry, syn Jana II, stopniowo zaprowadzał porządek w kraju. Konetabl Francji, Bertrand du Guesclin, miał za zadanie pozbyć się z Francji oddziałów niespłaconych najemników, tzw. Niedużych Kompanii. Kiedy próby zbrojnego ich rozpędzenia nie dały rezultatu, Guesclin zdecydował się je wykorzystać w interesie Francji w wojnie domowej w królestwie Kastylii.

W 1353 r. Za zgodą króla Kastylii Piotra I Okrutnego zamordowana została wieloletnia kochanka jego ojca Alfonsa XI, Eleonora de Guzman. Na wieść o tym zbuntowali się dwaj synowie Eleonory i króla Alfonsa Henryk i Fadryk Trastamarowie. Zostali oni jednak rychło pokonani, lecz po ich stronie opowiedział się król Aragonii Piotr IV Ceremonialny. Tzw. "wojna dwóch Piotrów" toczyła się do 1365 r. I była tylko wewnętrzną sprawą Hiszpanii. Henryk pozyskał jednak dla swej sprawy Guesclina, który zebrał wszystkie znikome kompanie najemników w jedną Wielką Kompanię i na jej czele wyruszył do Hiszpanii.

Czarny Książę nie mógł przyglądać się bezczynnie temu, jak Francuzi zdobywają potężnego sojusznika. Zdecydował się wspomóc Piotra I i wraz z armią przekroczył Pireneje. Pomoc nadeszła latem 1366 r., kiedy kompanie Guesclina od roku pustoszyły kraj unikając bitwy. Czarny Książę postanowił zmusić Francuzów do walnego starcia. Udało mu się do w kwietniu 1367 r. Pod Najerą, gdzie dzięki wydatnej pomocy angielskich łuczników armia Guesclina została rozbita, zaś sam konetabl trafił (już po raz drugi w swej karierze) do niewoli, skąd wkrótce, nie żałując pieniędzy, wykupił go król Karol.

Rządy Piotra nie trwały długo. W 1369 r. Henryk zabił króla w trakcie rozmów pokojowych i objął tron Kastylii do końca pozostając wiernym sojusznikiem Francji.

Wyprawa hiszpańska zrujnowała jednocześnie zdrowie (prawdopodobnie zaraził się tam syfilisem), jak i finanse Czarnego Księcia. Zmusiło go to do oddania w 1372 r. Namiestnictwa Akwitanii i powrotu do Anglii. Pomimo choroby usiłował znaleźć dla siebie jakieś miejsce na krajowej scenie politycznej, lecz choroba zmusiła go do rezygnacji równocześnie z polityki jak i spraw wojennych.

Czarny Książę zmarł w niedzielę Świętej Trójcy, 8 czerwca 1376 r. W Westminsterze i został pochowany w katedrze w Canterbury. Następcą tronu został jego syn Ryszard, późniejszy Ryszard II.

Po Edwardzie pozostały w pamięci potomnych w sporej mierze zasłużona pamięć genialnego wodza i rycerskiego przeciwnika"1.

1-Edward (Czarny Książę) [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2009-05-14 00:31Z [dostęp: 2009-05-23 09:29Z].