BOGATO ZDOBIONA KATANA Z KOGAI - MIECZ SAMURAJA (USA)

WYOBRAŹ SOBIE JAK TA piękna REPLIKA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.

WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.

WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.

Prezentowany model jest repliką bazującą na wzorach historycznych.

Producent: Płatnerze Hiszpańscy (C-85B)

Materiał:

OSTRZE: STAL NIERDZEWNA TOLEDAŃSKA
POCHWA: TWORZYWO

długość 102 cm
waga: 1,4 kg

UWAGA - produkt JEST realizowanY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W HISZPAŃSKIM ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM (TEN nieszablonowY artykuł JEST produkowanY w pełni RĘCZNIE Z WYSOKOWĘGLOWEJ STALI TOLEDAŃSKIEJ, KTÓRA uznanA JEST ZA bardzo korzystnĄ JAKOŚĆ).

Katana ma - Kogai – niewielki dodatek do mieczy japońskich, tanto, wakizashi bądź katany. Jest to tzw. Igła mieczowa przechodząca przez dodatkowe wycięcie w gardzie i chowająca się w specjalnym łożu pochwy. Na ogół kogai służyła do upinania włosów pod hełmem i do ich porządkowania po jego zdjęciu. Służyła także jako narzędzie pomocne w rozwiązywaniu namokniętych rzemieni. Koniec rekojeści kogai miał przeważnie łagodnie wyprofilowany "haczyk" służący do czyszczenia uszu. Sporo z kogai było podzielonych wzdłuż na dwie części co umożliwiało użycie ich jako pałeczek do jedzenia.

Kogai obrosła także krwawą legendą. Służyła bowiem także do znakowania zwłok przeciwników (poprzez wbicie) co umożliwiało po bitwie odzyskanie zdobytej zbroi itp. Jeszcze krwawsza historia opowiada o przenoszeniu uciętych głów wrogów przez nabicie na kogai.

PONIŻEJ KILKA ciekawYCH FAKTÓW HISTORYCZNYCH:

"Katana (jap. 刀, Katana?) – konwencjonalny japoński (pochodzący z Korei) miecz o długości　głowni powyżej 60 cm, jednosiecznej, o profilu lekko wygiętym do góry i zaokrąglonym lub ściętym sztychu. Jelec (jap. 鍔 lub 鐔, tsuba?) tej broni ma kształt bogato udekorowanej tarczki (gardy). Rękojeść (jap. 柄, tsuka?) wytwarzana jest z wydrążonego drewna albo miedzi, z oplotem jedwabnym i elementami dekoratywnymi.

Historia
Pierwsze miecze tego typu pojawiają się pod nazwą Kara-tachi już około 646 r. N.e. Jako wersje rozwojowe importowanych chińskich mieczy ze stali. Zbliżone były kształtem, lecz nie posiadały jeszcze charakterystycznego zdobnictwa i jelca tarczkowego. Dopiero w okresie Muromachi (1392-1573) pojawia się miecz podobny do tradycyjnego katana, zwany uchigatana (w wolnym tłumaczeniu "miecz uderzeniowy"). Pod koniec tego okresu staje się on ulubioną bronią bojową samurajów. Istnieje jeszcze mnóstwo innych wersji mieczy z tego okresu, ale różnice pomiędzy nimi są z zasady kosmetyczne.

W okresie Edo (1603-1868) następuje usystematyzowanie produkcji mieczy. Powstaje szereg praw regulujących sposoby noszenia i stosowania broni. Powstaje określenie daishō. Wyodrębniają się rodziny płatnerskie specjalizujące się w produkowaniu katana. To właśnie w tym okresie powstaje większość konwencjonalnych nazw.

Różnice między mieczami tachi a katana wynikają na ogół ze sposobu noszenia broni – tachi noszony był na dwóch rapciach ashi ostrą stroną głowni ku dołowi i użytkowany w przypadku używania zbroi. Katana – noszona przy normalnym ubraniu, a zatem bez rapci, przetknięta poprzez pas (kakuobi) ostrą stroną głowni ku górze. Sposób noszenia wpłynął nie tylko na strój (koshirae) a w szczególności na pochwę saya, która w przypadku tachi miała specjalne uzupełniające pierścienie ale także na samo ostrze, które przy tachi było z reguły bardziej wygięte.

W pochwie mieczy mniej zamożni posiadali schowki na dopełniające akcesoria: kozuka, kodachi, kogai, waribashi i umabari. Bardziej zamożni, mogący sobie pozwolić na krótszy miecz wakizashi lub sztylet tanto, akcesoria te przechowywali przy nich. Krótszy miecz albo sztylet można było nosić zawsze ze sobą, a dłuższy zostawiało się w specjalnym miejscu przed wejściem do wnętrza domostwa.

Edykt Haitō-rei z 1876 zabronił posiadania broni wszystkim Japończykom, z wyjątkiem wojska i policji. Umiejętności władania tą bronią zanikały i przekształciły się w szermierkę sportową (kendō) oraz w szermierkę medytacyjną (iaido). Do 1933 nie wytworzono żadnego tradycyjnego miecza katana. Miecze guntō, wykorzystywane poprzez wielu japońskich oficerów w czasie II wojny światowej były stylizowane właśnie na katana okresu Edo.

Przed II wojną światową wznowiono naukę szermierki bojowej w Akademii Wojskowej Toyama Ryu. Z niej to powstał trend aktualnie stosowanej szermierki bojowej (battodō) a z powiązania z iaijutsu powstało iaidō.

dzisiaj miecze japońskie dzieli się na stare – historyczne – kolekcjonerskie, na tworzone aktualnie w Japonii zwane nihontō oraz na tworzone z zachowaniem wszystkich restrykcji technicznych poza granicą Japonii. Prócz tego oferuje się dużo replik i podróbek ze stali , a także miecze wykonane innymi (bardziej progresywnymi) technologiami, które choć podobnie wyglądają nie są zaliczane do mieczy japońskich. Wytwarzanie nowych mieczy w Japonii jest obwarowane narzuconym przez rząd limitem rocznym.

W Japonii obowiązuje dodatkowo nakaz niszczenia mieczy guntō, jako że ich produkcja miała charakter masowy, fabryczny, i nie spełniała standardów jakości przyjętych dla broni kutej ręcznie. Poza Japonią mieczy guntō jest jednak niezwykle dużo, zwłaszcza w USA, przywiezionych po II wojnie światowej przez amerykańskich żołnierzy.

cykl wytwarzania

Ostrze miecza tworzone było przez płatnerza (kaji) w ciągu wielu godzin, dni, a choćby miesięcy w trudnym procesie, którego szczegółów mistrzowie płatnerscy okresu Edo strzegli jak oka w głowie.

Do wykonania katan najwyższego gatunku do tej pory używa się nieszablonowej stali. Produkuje się ją 2-3 razy w roku z żelaza wypłukiwanego w postaci czarnego "piasku" pochodzącego z górskich strumieni. Cykl ten użytkowany jest w wytwarzaniu mieczy tylko w Japonii. Polega on na wytapianiu żelaza (przez trzy doby, w specjalnym piecu) z węglem drzewnym co nadaje stali specyficznych cechy. Część stali- kruchej i twardej używa się na ostrza, część twardej lecz wytrzymałej na warstwę pod ostrzem, część- plastycznej na rdzeń. Te trzy typy stali wybierane są metodą porównawczą przez płatnerza z kęsów powstających w trakcie danego wytopu.

W najprostszym wypadku ze zwykłej gąski stali formowano długi pręt, który następnie przecinano, nakładano na siebie dwie połówki i sklepywano na powrót w pręt. Był on następnie wielokrotnie podgrzewany w palenisku lub piecu solnym a potem umieszczany w olejach o recepturze będącej tajemnicą kowala i stopniowo schładzany. Taki wielokrotny cykl przecinania i sklepywania powodował, iż ostrze miało konstrukcję laminatu (wielu warstw) stalowego co przyczyniało się do powiększenia wytrzymałości bez utraty rozciągliwości.

charakterystyczny wygięty kształt ostrza spowodowany jest obróbką temperaturową w ostatniej fazie formowania głowni. Polega ona na zmianie czasu studzenia krawędzi ostrza (yakiba) w stosunku do reszty (ji-hada), przez co uzyskuje się różnorodne twardości, optymalnie około 60 HRC i 40 HRC. Zmiana temperatury uzyskiwana jest poprzez pokrycie krawędzi tnącej ostrza wodnym roztworem gliny. Powstałe w tym procesie na płaszczyźnie klingi zafalowania (odbicie zasięgu gliny) nazwane zostały "podpisem miecza".

teraz minimalistyczną klingę przejmował szlifierz (togishi) który ręcznie za pomocą zestawu kamieni wodnych modelował, ostrzył i w końcu polerował powierzchnię. W postępowym lustrzanym stylu polerowania stosuje się jeszcze igły stalowe.

Ukończoną głownię umieszczano w tymczasowej rękojeści i wykonywano próbę cięcia. Wynik, wraz z potwierdzeniem miejscowego shoguna zapisywano na cienkiej kartce papieru ryżowego i umieszczano w rękojeści docelowej (tsuki). Jelec tarczowy (tsuba) był tworzony przez odrębnych rzemieślników i można go było wymieniać.

Ponieważ za właściwy miecz – duszę samuraja – uważano tylko klingę, mogła ona mieć najróżniejsze stroje (koshirae): domowy, podróżny, ceremonialny – zawsze składające się z pasujących stylem rękojeści, jelca, i pochwy (saya). Wyjątkowo używano też specjalny strój do przechowywania zwany shirasaya realizowany z czystego drewna bez żadnych części ozdobnych lub z innego materiału.

Rękojeść użytkową wytworzono z najróżniejszych rodzajów drewna. Dwa wyżłobione elementy boczne były owijane na mokro skórą (same) typowo z rekina, płaszczki albo raji. Po wyschnięciu taka budowa stawała się nie do przełamania. Od strony wystającego ostrza zakładano metalowy lub rogowy pierścień wzmacniający (fuchi) z drugiej strony zakańczano takim samym kapturkiem (kashira). Powierzchnię między pierścieniem a kapturkiem zwykle pokrywano oplotami materiałowymi z bawełny lub jedwabiu (ito). Pod oplot wkładano z reguły dwa menuki, ozdoby które mogły albo zasłaniać otwory kołków mocujących klingę (mekugi) albo poprzez podniesienie oplotu wypełniać wnętrze trzymającej rękojeść rąk. Miecz umieszczany był w drewnianej pochwie (saya) lakierowanej albo rzadziej oblekanej skórą"1.

"Samuraj (jap. 侍, samurai?, - rzeczownik od archaicznego czasownika samurau, zasadniczego służyć panu), to pierwotnie świta służąca najwyższym dostojnikom japońskim, także gwardia cesarska. Z czasem termin zwiększono do znaczenia 'wojownik'. Od czasów hegemonii Toyotomiego status dziedziczny - według ówczesnego prawa istniał ścisły podział na cztery klasy społeczne: wojowników, chłopów, rzemieślników i kupców. Symbolem pozycji samurajów były dwa miecze (miecz długi katana i miecz niedługi wakizashi, razem stanowiące komplet, zwany daishō) - ich noszenie było prawem i obowiązkiem japońskich wojowników. Daishō nie były tylko bronią. Mówiono o nich, że stanowią duszę samuraja, toteż samuraje byli silnie związani ze swymi mieczami i otaczali je głęboką czcią.

Historia
Okres rodu
Samuraje jako grupa społeczna pojawili się na przełomie VII i VIII wieku n.e. Przyczyn genezy można się dopatrywać w zmianach w systemie politycznym ówczesnej Japonii. Od czasu powstania w 702 roku kodeksu uznającego władzę cesarza nad krajem i oddającego mu ziemie (należące wówczas do poszczególnych rodów) pod władanie rozpoczął się okres tworzenia struktur feudalnych o nazwie shōen, zarządzanych przez gubernatorów. Z czasem władza cesarska przestała posiadać na nie jakikolwiek wpływ. Wtedy także zaczęły powstawać oddziały zbrojne podporządkowane właścicielom, mające w razie potrzeby służyć obronie majątków.

Okres rodów Minamoto i Taira
Od XII wieku, kiedy w ówczesnej stolicy Japonii, Kioto, rozpoczął się okres niepokojów, ściągnięto tam do ich stłumienia samurajów. Wtedy także dwa solidne rody Minamoto (faworyzowane przez ród Fujiwara) i Taira (których wspierał ród cesarski) rozpoczęły między sobą walkę. Po długich i krwawych wojnach, zakończonych zwycięstwem rodu Minamoto w bitwie morskiej w Zatoce Dannoura (dzisiejsza Cieśnina Shimonoseki) władza cesarska straciła znaczenie.

Okres rodu Minamoto
W 1192 roku cesarz przyznał Minamoto Yoritomo tytuł seii taishoguna – od tej daty, aż do roku 1868 realną władzę w Japonii sprawował szogunat. Samuraje zaczęli nabierać coraz obszerniejszego znaczenia, w okresie tym byli to zwykle wojownicy służący u boku cesarza i najwyższych dostojników.

Okres Kamakura
Od XII do XIV wieku samurajem początkuje określać się każdego wojownika wysokiej rangi walczącego konno.

Okres Edo
W okresie od XVII do XIX wieku samurajem określany jest także wasal szoguna albo feudalny władca daimyō. Pod koniec tego okresu wielu zubożałych mężczyzn feudalnych zmuszonych było zwalniać wojowników ze służby – stawali się oni wtedy rōninami. Szacuje się, że u kresu epoki Edo, kiedy Japonia liczyła 27 milionów mieszkańców, było ich około 400 tysięcy.
Przewrót samurajów w 1868 roku
W 1868 (początek epoki Meiji) roku młodzi samuraje obalili szogunat, zlikwidowali struktury feudalne, rozpoczęli wprowadzanie reform i tworzenie innowacyjnego państwa. Krótko później zakazano samurajom publicznego noszenia mieczy i de facto zlikwidowano ich jako grupę społeczną. Przywrócono władzę cesarza i utworzono nową armię najemną, która krwawo i skutecznie tłumiła wszelkie bunty dawnych samurajów.

Ostatni samuraj?
Mimo zlikwidowania warstwy samurajów ich etos pozostał żywy w świadomości społecznej, a ludzie wykształceni, bądź pełniący ważne funkcje w państwie stosowali się do zasad bushidō. Do 1945 roku kadra oficerska kultywowała reguły drogi wojownika, a samurajskie miecze stanowiły obowiązkowy składnik wyposażenia mundurów galowych. Za ostatniego samuraja uważa się pisarza Mishimę Yukio, daleko spokrewnionego z rodem Tokugawa.

Szkoły walki
Istniało niezwykle mnóstwo szkół walki. Wprawny samuraj potrafił zabić przeciwnika już za pierwszym ciosem, ponoć choćby jednym cięciem przeciąć go na pół, wzdłuż od czubka głowy. Owe śmiercionośne umiejętności wynikały ze sposobu walki, który polegał przeważnie na rozpoznaniu szkoły w jakiej kształcił się oponent, a co za tym idzie wykorzystywanej przezeń techniki, dzięki temu samuraj mógł szybko zastosować opracowaną metodę kontrataku. Ze względu na charakter tej walki, nastawionej na zadanie śmierci niemal jednym ruchem miecza, bywało, że kończyła się ona zgonem dla obu stron.

Samuraj kształcony był nie tylko w posługiwaniu się mieczem, ale także łukiem, jak jeszcze calą gamą innej broni jak np. Włócznia zwana Yari, broń drzewcowa o nazwie Naginata czy wachlarz bojowy Tessen. Technika walki łukiem zwana Kyuujutsu była wysoce duchową techniką, nierzadko stosowaną do medytacji.

Wygląd

Grupa samurajów (XIX wiek)
charakterystyczna dla samurajów była ich fryzura – włosy upięte na czubku głowy i wygolone z przodu, nad czołem. Nosili także specjalny strój, spodnie hakama, których długość odpowiadała ich pozycji w hierarchii wojowników, kamizelki kamishimo, na których widniał kamon (herb klanu/rodziny) i sporo innych dodatków, które wspólnie budujeły kimono samuraja.

Etos

Podstawowe prawa zawarte były w kanonie bushidō, wykładającym podstawowe zasady drogi wojownika. Istniały jeszcze inne dzieła opisujące zasady jakimi powinien się kierować samuraj. Były to między innymi utwory Go Rin No Sho (Księga pięciu kręgów), a także Hagakure (Ukryte w listowiu).

Główną zasadą była wierność swojemu panu i bezwzględne mu podporządkowanie – co dotyczyło zarówno wojownika, jak i jego rodziny. W walce samuraj nie mógł odczuwać lęku przed śmiercią (podobnie jak podczas popełniania seppuku), nie mógł kapitulować w walce, bowiem byłoby to rozwiązanie niehonorowe.

Samuraje stanowili ponadto elitę kulturalną. Wiedza ich była wszechstronna i wyjątkowo rozwinięta. Od dziecka kształceni byli w kierunku poznania bushidō, uczono ich między innymi czytania, pisania, sztuki kaligrafii, literatury, muzyki, retoryki, taktyki, prawa, medycyny i matematyki. Wykładano im także poezję japońską i chińską – pomiędzy innymi dlatego, żeby samuraj przed popełnieniem rytualnego samobójstwa mógł napisać pożegnalny wiersz (haiku).

Rōnin
Po śmierci swego pana samuraj stawał się rōninem i miał w obowiązku pomścić go, a później popełnić samobójstwo. Mógł się nim stać na dodatek w sytuacji zwolnienia ze służby (spowodowanego na przykład zubożeniem pana), wtedy stawał się wolnym człowiekiem i mógł pracować jako najemnik. Samobójstwo samuraja nosiło nazwę seppuku, samuraj robił to, gdy poniósł porażkę.

Broń
Miecz
Miecz był najważniejszym elementem w kulturze samurajów, stanowił niejako duszę wojownika. Swój pierwszy miecz otrzymywali już pięcioletni chłopcy. W wieku 15 lat, gdy stawali się samurajami, otrzymywali miecze daitō i wakizashi

Związanych z nim było mnóstwo, niekiedy nad wyraz złożonych rytuałów, począwszy już od procesu jego wykuwania. Płatnerz wykonujący swój fach musiał poddawać się uprzednio ceremonii oczyszczenia, zaś pomiędzy niektórymi momentami wykuwania przywdziewał odświętne szaty. Aby odpędzić złe moce kuźnię ozdabiały religijne motywy zaczerpnięte z religii shintō. Obrządek dotyczył choćby używanej przy hartowaniu miecza gliny, wody i ognia.

Zadaniem płatnerza było w głównej mierze wytworzenie głowni miecza o jak najtwardszym ostrzu (aby uniknąć wyszczerbienia), będącego jednocześnie realnie najszczególniej elastycznym (by miecz nie uległ pęknięciu). Było to szczególnie nieprzystępne zadanie, osiągane poprzez wielokrotne przekuwanie żelaza, hartowanie metalu, a także inne techniki wypracowywane przez wieki i pilnie strzeżone przez mistrzów tego fachu. Niekiedy wytworzenie broni zajmowało rzemieślnikowi długie lata, czasem choćby większość życia.

Nie dziwi zatem jak renomowane były pośród samurajów ich miecze. Był to największy skarb ich majątku, dziedziczony częstokroć poprzez całe pokolenia, otaczany czcią i kultem.

Jedna z zasad dotycząca miecza mówiła, że jeśli już zostanie on wyjęty z pochwy, musi być umoczony w ludzkiej krwi, dlatego też, jeśli broń zechciała obejrzeć osoba dostojna, której nie można było odmówić, samuraj przed schowaniem miecza dokonywał samookaleczenia.

Sztylet
Tanto był bronią, która zastępowała wakizashi w Daisho, jak ta broń służyła głownie do odprawienia rytuału seppuku.

Łuk
Rzadziej używany przez samurajów niżeli miecz miał jednakszerokie znaczenie. Sztuka strzelania z łuku nazywa się kyuujutsu (jap. 弓術, kyuujutsu?). Zrobiony z drewna albo bambusa najdłuższy łuk nazywamo yumi. W okresie shinto organizowano Yabusame, ceremonie strzelania z łuku na koniu.

Kij
W feudalnej Japonii samuraje walczyli również bronią obuchową, nie tylko białą, np kijem Bō czy Jō.

Włócznia
W XV wieku lubiana stała się broń drzewcowa Yari i Naginata częściej użytkowana na polach bitew niżeli do obrony"2.

1-Katana [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2009-10-4 17:51Z [dostęp: 2009-10-11 10:42Z]. Przystępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Katana&oldid=18707802

2- Samuraj [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2009-10-9 19:52Z [dostęp: 2009-10-11 09:19Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Samuraj&oldid=18771321