Brytyjski samolot szturmowy Blackburn Buccaneer S.2 RN 06021 (Airfix)

Punkty promocyjne Airfix: 3

konkretny Blackburn Buccaneer był jednym z najskuteczniejszych samolotów uderzeniowych niskiego poziomu w okresie zimnej wojny, początkowo wszedł do służby w Royal Navy w 1962 roku, by przeciwdziałać pokaźnemu zagrożeniu ze strony masowego programu ekspansji marynarki wojennej. Zamiast stawić czoła rażącemu kosztowi budowy własnych statków, by sprostać temu zagrożeniu, Brytyjczycy myśleli wówczas, że użyją nowego odrzutowca do zniszczenia sowieckich statków za pomocą kompilacji broni konwencjonalnej i nuklearnej. Zdolny do ekstremalnie wielkich szybkości na niskim poziomie, Buccaneer okazał się wyśmienitym samolotem do utrzymania krajów Układu Warszawskiego na paluszkach, mimo że na wydajność pierwszych Korsarzy, którzy podjęli służbę, wpłynął brak mocy dwóch de Havilland Silniki Gyron Junior.


Działając z pokładów stosunkowo niewiele znaczących lotniskowców w obszernej Brytanii, Buccaneer musiał być twardy, a jego wytrzymałe, bezsensowne podejście do projektowania zostało dość skutecznie wyróżnione poprzez procedurę produkcji i testowania samolotu. Zbudowany w zakładzie Blackburn Aviation w Brough każdy zmontowany Buccaneer był transportowany drogą, ciągnięty za ciężarówkę na własnym podwoziu. Wyruszyliby około 16 mil po krętych wiejskich drogach i mostach z ostrymi zakrętami do zakładu marki Holme-on-Spalding Moor, gdzie przejdą końcowe kontrole i testy w locie.

Zajmując się większością problemów, które zapobiegały wczesnym samolotom wykorzystanie ich pełnego potencjału, Buccaneer S.2 był istotnie udoskonaloną platformą, oferującą zmodyfikowane skrzydło, powiększoną objętość paliwa i parę potężnych silników Rolls Royce Spey. Ten nowy rodzaj zapewnił Fleet Air Arm naprawdę nieszablonowy samolot szturmowy, który wyróżniał się na niskim poziomie środowiska, w którym miał działać. Jedną ze wyjątkowo użytecznych cech konstrukcyjnych samolotu, który operował typowo nad wodą, był rodzaj fotela wyrzucającego zamontowanego w Buccaneer - w przypadku rowu siedzenie nadal aby się uruchamiało, choćby gdyby samolot był zanurzony. Gdy Royal Navy wycofała swoich większych przewoźników w 1978 roku, ich ukochane Buccaneers zostały przekazane pod opiekę Royal Air Force, które były już wielbicielami wielu cech posiadanych przez ten samolot i wdzięczne za ten wzrost ich zapasów. W szczytowej sile pod koniec lat siedemdziesiątych Blackburn Buccaneer wyposażył nie mniej niżeli sześć eskadr Royal Air Force.