Literatura jako ćwiczenie duchowe. Dzieło Czesława- bezpłatny odbiór zamówień w Krakowie (płatność gotówką lub kartą)

Przyjęta w książce perspektywa postsekularna sprzyja identyfikacji tych momentów w dziele Czesława Miłosza, w których religia i literatura stają się sojuszniczkami innowacyjności w dążeniu do (auto)refleksji oraz odpowiedzialności jednostek za własny rozwój i kondycję wspólnot, z jakimi decydują się identyfikować.

Autorka analizuje wypowiedzi Miłosza na temat związków pomiędzy religią, postępowością a literaturą, wchodzące w dialog z przemyśleniami współczesnych badaczy kultury, oraz interpretuje jego hybrydyczne wysokogatunkowo praktyki twórcze jako innowacyjne "ćwiczenia duchowe".

Zatrzymuje się także nad relacją między wybranymi utworami powstałymi w odpowiedzi na potężne warunki historyczne, społeczne i egzystencjalne, co pozwala nakreślić mapę najważniejszych strategii artystycznych Miłosza i problemów, z którymi mierzył się w wybranym poprzez siebie medium.

Myśl postsekularna zostaje przy tym wsparta innymi tendencjami w studiach kulturowych: postkolonializm pomaga zrozumieć stawkę pisania Zniewolonego umysłu, psychoanaliza - meandryczne zmagania z religią w Ziemi Ulro, krytyka afektywna i studia nad traumą towarzyszą interpretacji Ocalenia, a studia nad pamięcią i zwrot performatywny inspirują refleksję nad relacją Miłoszowych tekstów do tradycyjnych rytuałów.

"Perspektywa postsekularna pozwoliła dr Jarzyńskiej zadać utworom i postawom pisarza nowe pytania - i uzyskać świeże odpowiedzi. Pionierski charakter ma sugestia spojrzenia na twórczość Miłosza - a pochodnie na całą literaturę - jako swego rodzaju.

Kategoria ta wyprowadzona została z tradycji rozważań religijnych, ale w ujęciu Autorki zyskała wyraźnie egzystencjalno-antropologiczny charakter. Literatura pojęta jako ćwiczenie duchowe to literatura, która tworzy (w sensie duchowo-etyczno-światopoglądowym) i piszącego, i czytającego, która chce mówić o sprawach dla życia człowieka najważniejszych, i która czyniąc to - powoduje, że ten fundamentalny wymiar sztuki pisania się urzeczywistnia - uaktywniając w ten sposób performatywną siłę i charakter.

Rozważania te prowadzą więc do zaproponowania pewnego (nowego) narzędzia teoretycznoliterackiej analizy, które - sprawdzone na dziele Czesława Miłosza - może być zaimplementowane z powodzeniem do badań też innych przedmiotów literackiego poznania".

prof. Dr hab. Ryszard Nycz "Książka Kariny Jarzyńskiej stanowi dokonanie ze wszech miar oryginalne i prekursorskie, wprowadzając do badań nad dziełem Czesława Miłosza perspektywę dotychczas niewiele obecną, czyli refleksję religioznawczą i kulturoznawczą.

Jest to ujęcie tym bardziej zwracające uwagę, iż do opisu silnie obecnego u autora Ocalenia splotu religijnego z postreligijnym dotychczasowe instrumentarium badawcze okazywało się albo zanadto jednostronne, albo mało metodologicznie spójne.

Zamysł Jarzyńskiej jest tym bardziej ambitny, że przedmiotem swych badań uczyniła nie tylko teksty literackie Miłosza, lecz także inne teksty kultury, w tym korespondencję i autokomentarze poety, zdążając do swoistej, skupionej na jednym aspekcie, sumy wiedzy o autorze i jego dziele".

prof. Dr hab. Aleksander Fiut "Książka dr Jarzyńskiej stawia w nowym świetle zagadnienie religijno-duchowego wymiaru zarówno pisarstwa Czesława Miłosza, jak jego osobowości twórczej. Autorka zaproponowała całościowe ujęcie tego problemu przez podjęcie dobrze dostosowanych, skoncentrowanych na skrupulatnej, nierzadko odkrywczej, interpretacji solidnych utworów, stanowiących reprezentatywne dla Miłosza ujęcie kluczowych kwestii o charakterze religino-etyczno-duchowym.

dostajemy dzięki przyjęciu tej strategii nie tylko charakterystykę stałych i zmiennych cech tej twórczości w jej egzystencjalnym przebiegu, lecz też swoistą typologię czy topografię stanowisk pisarza w głównych kwestiach z tej dziedziny.

prekursorski charakter ma sugestia spojrzenia na twórczość Miłosza - a pochodnie na całą literaturę - jako swego typu. Kategoria ta wyprowadzona została z tradycji rozważań religijnych, lecz w jej ujęciu zyskała wyraźnie egzystencjalno-antropologiczny charakter.

Literatura pojęta jako ćwiczenie duchowe to literatura, która formuje (w sensie duchowo-etyczno-światopoglądowym) i piszącego, i czytającego, która chce mówić o sprawach dla życia człowieka najważniejszych, i która czyniąc to - sprawia, iż ten fundamentalny wymiar sztuki pisania się urzeczywistnia - uaktywniając w ten sposób performatywną siłę i charakter.

Rozważania te prowadzą więc do zaproponowania pewnego (nowego) narzędzia teoretycznoliterackiej analizy, które - sprawdzone na dziele Czesława Miłosza - może być zaimplementowane z powodzeniem do badań też innych przedmiotów literackiego poznania".

prof. Dr hab.