„Szkoła klasztorna” to zachwycający literacki debiut (1968) Barbary Frischmuth. Autobiograficzna relacja autorki, poprzez cztery lata uczennicy katolickiej szkoły dla dziewcząt w Gmunden jest opowieścią o autorytarnym wychowaniu w opresyjnej instytucji, którego celem jest pozbawienie uczennic wszelkiej jednostkowości, elementarnej wolności myślenia, odczuwania i działania. Szkoła i internat prowadzone poprzez siostry zakonne to miejsce totalnej kontroli, ascetycznych reguł i dyscypliny. To świat zakazów i ograniczeń, ciasny i odizolowany od rzeczywistości na zewnątrz. W szkole klasztornej tępi się wszelką jednostkowość, narzucając prymat konfesyjnej wspólnoty i bezwzględnego podporządkowania się jej wymogom. Tępi się także nawiązywanie wszelkich bliższych związków pomiędzy dziewczynkami, ich potrzebę bliskości i sympatii, niepokoje wieku dojrzewania i seksualność.