Krawędź (Czarne)

niepokaźna Anastazja trafia do domu ciotki, która hoduje dzieci na organy. Litewska nastolatka, przemycona do Stanów i zmuszona do prostytucji, wyobraża sobie wilki, które pożrą starych mężczyzn zmuszających ją do fellatio.

Kobieta robi sztuczną inseminację siostrze, a wcześniej zapewnia jej chwilę rozkoszy. Wszyscy naznaczeni przez życie, niedoskonali, pełni smutku, a równocześnie niewinni.Krawędź to brutalny, prowokujący i odważny zbiór opowiadań o świecie skupionym na ciele, bólu i pożądaniu.

Lidia Yuknavitch jest kronikarką niesamowitości, wyciąga z niej przemoc, cierpienie, odrazę, miłość i troskę. Oddaje głos tym, którzy balansują na krawędzi upadku i odkupienia.Tchnąć oddech pod wodę – niechby został tam czymś żywym, czymś więcej aniżeli bańką pośpiesznie szukającą ujścia na powierzchnię.

Wejść na dach, w górę, daleko – i być poprzez to wobec kogoś blisko. Albo to: mieć dokąd iść. Albo to: napisać o tym i jednym ruchem, jednym opowiadaniem powołać świat do życia, świat rodzaju stir-fry, McDrive, świat dni jacka daniel’sa, świat dni, w trakcie których trzeba popracować nad angielskim, i dni, gdy rajstopy nie puszczają oczka.

Yuknavitch ma taki dar. A Kaja Gucio przełożyła tę książkę z czujnością i talentem, który nie pozwala tego daru po drodze, na drodze – między językiem a językiem – zgubić.- Weronika Murek