Proza Georgiou pozwala wejść w intymny świat cypryjskiej rodziny, żeby potem poprowadzić dalej – od opowieści o człowieku do historii rodzinnych, od rodziny do wsi, od wsi do kraju. Fikcyjne historie – niektóre przytaczane po grecku, a niektóre w cypryjskim dialekcie – przeplatane są cytatami z gazet, przepisami, wierszami, piosenkami ludowymi, fotografiami rodzinnymi i dziecięcymi rysunkami.
Mozaikowa proza generuje sugestywny obraz Cypru i jego mieszkańców i mieszkanek, lecz też przedstawia, iż ludzkie życie to plątanina historii i iż to właśnie opowieści łączą nas z innymi.