Stosowanie środków przymusu bezpośredniego w procesie karnym

Przedmiotem pracy jest analiza roli, jaką spełniają ustawa o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, ustawy resortowe i przepisy k.p.k. W realizacji konstytucyjnego wymogu ustawowej regulacji ograniczenia praw człowieka w procesie karnym. Niezbędne staje się zbadanie wzajemnych zależności istniejących pomiędzy normami wyodrębnionych wyżej aktów prawnych, a także ewentualne zasygnalizowanie obszarów wymagających dalszej działalności legislacyjnej ustawodawcy. Wnioski płynące z przeprowadzonych badań pozwolą na realizację celu pracy w postaci odtworzenia modelu używania środków przymusu bezpośredniego w procesie karnym, przy jednoczesnej ocenie regulacji wytwarzających ten model przez pryzmat jasności, poprawności i kompletności. Metodologia pracy oparta została wyjątkowo na metodzie dogmatyczno-prawnej, teoretyczno-prawnej, funkcjonalnej, historyczno-prawnej, a także fragmentarycznie na metodzie prawnoporównawczej. Wykorzystanie znalazła równocześnie metoda indukcyjna, jak i dedukcyjna.