Ruch emancypacyjny Polek rozwijał się w XIX stuleciu w kręgach inteligenckich, które wzięły na siebie misję mozolnego torowania drogi progresywnym ideom i przemianom społecznym. Z natury rzeczy oddźwięk znajdowały w szczególności w środowiskach znacznych miast (w Warszawie, Wilnie, Krakowie, Lwowie, w dużo mniejszym stopniu w Poznaniu).
W miastach tych, dzięki łatwiejszemu dostępowi do książek, ówczesnej prasy i międzyludzkich kontaktów, łatwiej było też krzewić,,nieobyczajne" (a czasem,,gorszące") poglądy na równouprawnienie pań w społeczeństwie.
Organizacje żeńskie na ziemiach polskich różniły się, co oczywiste, charakterem działalności, począwszy od demonstrujących różnorodne odcienie polityczne, przez oświatowe i zawodowe, do charytatywnych i przykościelnych włącznie.
Nie wszystkie wprawdzie swą działalność motywowały względami patriotycznymi czy kwestiami emancypacyjnymi. W literaturze polskiej panuje jednak opinia,nawet te, które programowo odżegnywały się od nurtów emancypacyjnych, poprzez sam fakt, iż organizowały się i jednoczyły,,wokół jakiegoś celu, to już była nowość, ponieważ kreujeły pewną formę kobiecej wspólnotowości".
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.