Poczucie samotności jest osobistym doświadczeniem, które zapewne nie omija nikogo. Istotne jest jednak to, że w pewnych sytuacjach może stać się groźniejsze aniżeli stres, ponieważ jej przeżywanie broniczne przeorganizowuje pracę mózgu w podobny sposób, jak to się dzieje w stanach przewlekłego bólu fizycznego czy głodu.
Jak dowodzą badania empiryczne, poczucie samotności jest na ogół stałym komponentem obniżonego dobrostanu psychicznego i fizycznego prowadzącym m.in. Do wzrostu ciśnienia krwi, spadku oporności immunologicznej, powikłań powiązanych z chorobą już istniejącą, zaburzeń zdrowia psychicznego, a choćby krótszego życia.
Autorka wyróżnia uniwersalność i powszechność tego problemu, a równocześnie na osobisty jego wymiar. Analizuje współczesne cywilizacyjno-kulturowe przyczyny samotności społecznej oraz znaczenie fenomenu samotności charakterologicznej.
mnóstwo miejsca poświęca psychopatologii samotności w kontekście funkcjonowania rodzin problemowych i dysfunkcyjnych, a także problematyce traumatyzującego się rozwoju psychicznego dzieci i młodzieży. Zwraca uwagę na udział składników doświadczania samotności w problemach neurorozwojowych, w spektrum depresyjnym, wybranych grupach uzależnień, chorobach przewlekłych.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.