Księga inwentarzowa księgozbioru [pu/b-123] (FIRMA KRAJEWSKI)

Przedmiotem tej transakcji jest:

objętość 200 kartek, szyta nićmi, oprawa introligatorska skóropodobna w kolorze zielonym, napis tytułowy złocony, metalowe narożniki, 2 otwory do przesznurowania. Każda książka jest zapakowana w tekturowe pudełko.

Sposób ewidencji tworzyw bibliotecznych określa art. 27 ust. 6 Ustawy o Bibliotekach z 27 czerwca 1997 roku. Wzór księgi i sposób jej prowadzenia określa Rozporządzenie Ministra Kultury i Dziedziectwa Narodowego z 29 października 2008 roku, Dz. U. 2008 r. Poz. 1283, zał. Nr 2

1. Data wpisu
2. Nr inwentarza
3. Znak miejsca (sygnatura)
4. Autor - twórca
5. Tytuł - tom - rocznik
6. Rok wydania - wydawca
7. Nr dowodu wpływu albo akcesji
8. Sposób nabycia / kupno
9. Sposób nabycia / przydział
10. Sposób nabycia / dar
11. Sposób nabycia /.............
12. Sposób nabycia / inny
13. wartość albo wartość
14. .........................................
15. Nr ubytku
16. Uwagi

Biblioteki i ich filie prowadzą księgi inwentarzowe dla wydawnictw zwartych i ciągłych oraz zbiorów specjalnych. Biblioteki, w których wydawnictwa ciągłe nie tworzą wskazanych zbiorów, mogą prowadzić jedną wspólną księgę inwentarzową dla druków zwartych i ciągłych. Nasza książka jest przeznaczona do dokonania 4000 wpisów, ma wykropkowane miejsca do wpisania numerów stron. Strony należy sprawdzić, czy są wolne od wad drukarskich i ponumerować ręcznie, przez otwory przeciągnąć sznurek, który na końcu książki zaklejamy papierkami, i ostemplowujemy, równocześnie dokonując adnotacji w formie klauzuli ile ponumerowanych i sprawdzonych stron zawiera księga. Treść klauzuli potwierdza podpisem kierownik biblioteki oraz główny księgowy.

Do księgi inwentarza głównego wpisuje się książki oraz oprawione roczniki czasopism. Każdą stronę księgi inwentarzowej po zakończeniu na niej zapisów należy podliczyć w rubryce 13 (cena albo wartość), dodając dotychczasową wartość wymienioną na początku strony po słowach "z przeniesienia". Jeżeli książka została wykreślona z inwentarza, nie wolno na jej miejsce wpisywać żadnej innej; w sytuacji odnalezienia tej pozycji pasuje jej nowy numer inwentarzowy i podaje w rubryce "Uwagi" informację o jej odnalezieniu oraz poprzedni numer inwentarzowy.

informacje książek i innych zbiorów nanosimy do inwentarza na podstawie strony tytułowej książki. Wszystkie rubryki inwentarza należy wypełniać długopisem, za wyjątkiem rubryki 3 (znak miejsca, sygnatura) którą można wypełnić ołówkiem.

W rubrykę 4 wpisuje się nazwisko i pierwszą literę imienia, w przypadku 2 lub 3 autorów wpisuje się nazwisko pierwszego "i 1 in." ("i 2 in."). Jeżeli autorów jest więcej niżeli 3, od początku rubryki wpisujemy tytuł dzieła.

W rubryce 5 wpisujemy tytuł z karty tytułowej książki, zbyt długi można skrócić (za wyjątkiem wyrazów początkowych), wyrazy opuszczone należy zastąpić trzema kropkami. Jeżeli jednostka inwentarzowa jest częścią wydawnictwa zwartego lub ciągłego podaje się ponadto numer kolejny tej części (tomu). W rubryce tej zapisuje się także kolejność wydania (inną niżeli wyd. 1).

Rubryka 6 służy do podawania roku wydania i nazwy wydawnictwa. W przypadku braku któregoś z tych części można umieścić tu kreskę. Przy wpisywaniu do księgi inwentarzowej kilku egzemplarzy jednego działa można stosować znaki powtórzenia w rubrykach 5 (tytuł; z wyjątkiem dzieł anonimowych) i 6 (rok wydania, wydawnictwo).

W rubryce 7 wpisuje się numer dowodu wpływu nadany poprzez bibliotekę (zgodny z tym, jakim oznaczono rachunek w teczce "Dowody wpływów").

W rubryce 16 nie wpisuje się uwag dotyczących ubytków (do tego służy osobna rubryka) a jedynie np. Dotyczące dokumentów towarzyszących.

W rubryce 13 (wartość albo wartość) należy podać wartość książki, zgodną z ceną na rachunku, lub innym dowodzie wpływu. Cenę łączną kilku tomów rozbija się na poszczególne pozycje. Po zapełnieniu pierwszej księgi inwentarzowej zakłada się następną, kontynuując numerację wpisywanych pozycji, a na okładce i na grzbiecie wpisuje się jej kolejny numer. Kolejną księgę i wszystkie następne opisuje się na końcu, podając liczbę stron i pozycji. Materiały, które wpłynęły do biblioteki szkolnej jako dary, ale nie odpowiadają jej potrzebom, traktowane są jako tzw. Druki zbędne i nie obejmuje się ich ewidencją szczegółową. Można je przekazać innym bibliotekom lub oddać na makulaturę, najlepiej więc przyjmować tylko książki naprawdę potrzebne bibliotece. Wydawnictwa periodyczne zakwalifikowane do stałego lub dłuższego przechowywania wpisuje się do księgi inwentarzowej dopiero po skompletowaniu rocznika i ewentualnym oprawieniu określonych jednostek ewidencyjnych. W przypadku cennych dla biblioteki czasopism, można do księgi inwentarzowej wpisywać jednostki niekompletne, a uzyskane, brakujące części odnotowuje się w rubryce "Uwagi" (numery i wartość tych części), nie rozszerza się jednak wpisanej uprzednio wartości danej jednostki ewidencyjnej w księdze inwentarzowej ani w księgowości. Wydawnictwa te wpisuje się do księgi inwentarzowej bezpośrednio, bez uprzedniego sporządzania dowodu wpływu. Wydawnictwa periodyczne które wpłynęły do biblioteki jako kompletne jednostki ewidencyjne wpisuje się do księgi inwentarzowej na podstawie dowodów wpływu. Część wydawnictw periodycznych zakwalifikowanych do stałego lub dłuższego przechowywania i poszyty nie stanowiące kompletnych jednostek ewidencyjnych można zapisywać do czasu ich skompletowania w kartotekach lub na kartach akcesji B-111, B-117. Ewidencjonowanie czasopism na kartach usprawnia orientację w brakujących numerach (słuszną dla tego numeru rubrykę opuszczamy, co pozwala nam potem ekspresowo wyłowić braki). Po skompletowaniu roczników czasopisma, które warto przez czas dłuższy przechowywać w bibliotece, wpisuje się je do inwentarza głównego (po oprawieniu), albo gdy jest ich dużo można założyć odrębny inwentarz czasopism. Inwentarz podręczników i broszur. Do inwentarza podręczników i broszur wpisuje się podręczniki, programy nauczania, rozkłady materiału, wieloegzemplarzowe zestawy słowników ortograficznych, atlasów szkolnych, informatory, materiały propagandowe, broszury o ograniczonej trwałości (np. Gazetowe wydania lektur). W inwentarzu tym prowadzi się szczegółową ewidencję wpływów w sposób uproszczony.Polega ona na zapisywaniu w jednej pozycji księgi (np. Pod nr 125) wszelkich egzemplarzy jednostki wyodrębnionej w dowodzie wpływu, z podaniem w jednej z rubryk 8-12 (sposób nabycia), liczby zakupionych egzemplarzy. Dla identyfikacji poszczególnych egzemplarzy nadaje się im numer inwentarza łamany poprzez kolejny numer w danym zbiorze (125/1...,125/14). Żeby nie dublować numerów inwentarza księgozbioru podstawowego, książki wpisane do inwentarza podręczników i broszur sygnuje się ponadto symbolem ewidencji uproszczonej (np. Podr., Br., dla odróżnienia). Na fakturze, na której umieszczono m.in. Takie materiały należy podać na odwrocie informację np. "pozycję 5 wpisano do księgi podręczników i broszur pod nr 585. Za zagubienie materiałów ujętych w inwentarzu podręczników i broszur czytelnik ponosi taką samą odpowiedzialność jak za pozycje z księgozbioru głównego.