"In vitro. Bez strachu, bez ideologii" Anny Krawczak to pierwsza na polskim rynku książka podejmująca w wyważony sposób tematykę metody in vitro w tak szerokim zakresie. Jest polemiką z popularnymi i pokutującymi mitami na temat tej metody, krążącymi w polskim społeczeństwie, podsycanymi przez media, kościół i polityków.
A także próbą analizy samej metody i sytuacji prawnej in vitro w Polsce. "In vitro. Bez strachu, bez ideologii" Anny Krawczak to pierwsza na polskim rynku książka podejmująca w wyważony sposób tematykę metody in vitro w tak szerokim zakresie.
Jest polemiką z modnymi i pokutującymi mitami na temat tej metody, krążącymi w polskim społeczeństwie, podsycanymi poprzez media, kościół i polityków. A także próbą analizy samej metody i sytuacji prawnej in vitro w Polsce.
Autorka śledzi cykl zapłodnienia in vitro od początku do końca. Od dylematów moralnych, poprzez uregulowania prawne, po zagadnienia biotechniczne i etyczne. Stara się odpowiedzieć na skomplikowane pytania, jak granice ingerencji w ludzki zarodek.
Przygląda się naprotechnologii proponowanej poprzez Kościół jako alternatywna metoda dla in vitro. Mówi o niebezpieczeństwach związanych z dawstwem na każdym etapie (nasienie, jajeczko, zarodek). I wskazuje na to, że losy dzieci poczętych metodą in vitro nie kończą się z chwilą ich poczęcia - to są niejednokrotnie dorośli już ludzie, których debata na temat etyki tej metody bezpośrednio dotyka.
Jej rozważania przeplatane są poruszającymi historiami osób, z którymi zetknęła się i prywatnie, i w trakcie swojej pracy społecznej w Stowarzyszeniu "Nasz bocian". Książka jest pozycją nieszablonową ze względu na osobę autorki.
Anna Krawczak sama jest matką, która młodsze dziecko urodziła korzystając z metody in vitro. Była katoliczką z głęboko wierzącej rodziny, musiała przejść cały cykl godzenia się na metodę, której nie akceptuje kościół, a która była jej jedyną szansą na urodzenie dziecka.
Opowiada nie tylko o przeżyciach swych, lecz i męża, a także starszego syna. Anna Krawczak także przez sporo lat pełniła funkcję prezesa Stowarzyszenia "Nasz bocian" zajmującego się sprawami ludzi zmagających się z problemem bezpłodności.
Jest członkinią Rady Programowej Narodowego Programu Leczenia Niepłodności 2013-2016 przy Ministerstwie Zdrowia, konsultantką wytycznych w leczeniu niepłodności Światowej Organizacji Zdrowia, członkinią ESHRE i Fertility Europe oraz członkinią Interdyscyplinarnego Zespołu Badań nad Dzieciństwem Uniwersytetu Warszawskiego.