Konrad ii 990-1039. cesarz trzech królestw (Napoleon V)

W czasach panowania Konrada II (1024-1039) idea Rzeszy święciła największe triumfy, a „wspaniałość niemieckiego cesarstwa" osiągnęła punkt szczytowy. Konrad dołączył do Rzeszy Burgundię, zostając w ten sposób pierwszym cesarzem trzech królestw. Jednocześnie zwiększył wewnętrzne podstawy władzy cesarza, a polityką wobec Kościoła umocnił swoją pozycję w stosunku do papieża, duchowieństwa i opatów. Takiej zadziwiającej politycznej siły przebicia nie posiadał żaden z cesarzy późnego przeciętniewiecza. W jego biografii Herwig Wolfram prezentuje przyczyny sukcesów pierwszego władcy z dynastii salickiej. Ten uznany mediewista uważa Konrada za niemal progresywnego polityka, który posiadał talent do używania istniejących państwowych i społecznych struktur do realizowania swych celów i marginalizowania opozycji. Konrad i jego żona Gizela, którą Wolfram ukazuje jako najbliższą i najszczególniej wpływową doradczynię cesarza, nabierają w niniejszej pracy nowych, a jednocześnie prywatnych rysów. W oparciu o wspaniałą znajomość źródeł i umiejętność podania ich zawartości autor opowiada historię cesarza i jego świetnej epoki. Herwig Wolfram jest emerytowanym profesorem historii średniowiecza, dawniej był natomiast dyrektorem Instytutu Badań Historii Austrii na Uniwersytecie Wiedeńskim. Jest autorem licznych książek i artykułów, m.in. Wydanych w Polsce prac Germanie i Historia Gotów.