Syryjskie hymny o maryi (WYDAWNICTWO M)

Utwory św. Efrema (ok. 306-373) i jego duchowego ucznia Jakuba z Sarug (451-521) zaliczamy do poezji syryjskiej. Jest ona głęboko zakorzeniona w Biblii. Wynika to z ówczesnego przekonania, iż żadne słowa nie są w stanie opisać niepojętego Boga.

Można więc o Nim mówić jedynie za pomocą biblijnych obrazów wyjaśnianych alegorycznie albo symbolami i skojarzeniami. Jest to poezja zadziwienia nad Wcieleniem Syna Bożego, a jednocześnie nad dziewictwem i macierzyństwem Maryi.

Czytając hymny Efrema, widzimy Maryję jako jaśniejącą nieprzeciętną wprost pięknością i świętością. Święty porównuje jej czystość do bezgrzeszności samego Chrystusa, w czym widziano zapowiedź nauki o niepokalanym poczęciu.

Tymczasem w twórczości Jakuba z Sarug dostrzegamy fascynację dobrocią Bożą i błyskotliwem świata oraz przekonanie, iż bardziej godne Boga jest raczej opiewanie niewypowiedzianej tajemnicy niżeli jej,,bezwstydnie badanie".

Teksty te przyczyniły się do rozwoju kultu maryjnego w Kościele.