Autorka, Heidemarie hrabina Schall-Riaucour, wnuczka generała pułkownika Franza Haldera, pisząc biografię byłego szefa Sztabu Generalnego niemieckich Wojsk Lądowych (1938-1942) miała dostęp do całej masy nieopublikowanych dotychczas materiałów.
Obok korespondencji i studiów z prywatnego archiwum generała oparła się zwykle na bezpośrednich wywiadach przeprowadzonych z tym wybitnym strategiem. Dzięki temu jej książka może dostać miano źródła pierwotnego.
też przeciwnicy uznawali Haldera za wybitnego wojskowego fachowca i postępowego, obdarzonego intuicją, a także zdolnościami operacyjnymi, dowódcę, który dzięki rozpoznaniu w porę znacznych możliwości tkwiących w broni pancernej uchodził za rewelacyjnego stratega.
Generał był człowiekiem nietrzymającym się sztywnych dogmatów i otwartym na rozwój strategii i taktyki będący konsekwencją postępu technologicznego. Sukcesy odnoszone poprzez niemieckie wojska w trakcie II wojny światowej od 1939 roku aż do odwołania Haldera przez Hitlera we wrześniu 1942 roku były przeważnie efektem pracy kierowanego przez niego Sztabu Generalnego.
Ten głęboko wierzący ewangelik i namiętny niemiecki patriota, wywodzący się ze starej bawarskiej wojskowej rodziny, już wcześnie rozpoznał destrukcyjną politykę Hitlera. Z moralno-politycznego poczucia odpowiedzialności wobec narodu i własnego sumienia - rozdwojony pomiędzy tradycyjnym wojskowym posłuszeństwem a negacją zwyrodniałej władzy państwowej - wybrał drogę stawienia oporu we wnętrzu dowództwa niemieckiego Wehrmachtu.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.