Estetyka dyskursu nacjonalistycznego w polsce 1926-1939 (Scholar)

Autorzy ze Szwajcarii Niemiec i Polski odpowiadają m.in. Na następujące pytania - Jak wyglądała polska odmiana nacjonalizmu - Jakie formy twórczości artystycznej konstytuują autentycznie nacjonalistyczną estetykę - Czy współcześni dostrzegali jej totalitarny potencjał - Jak układały się wzajemne stosunki między nacjonalizmem a katolicyzmem - Co wzajemnie pociągało a co odstręczało od siebie polską prawicę włoskich faszystów i niemieckich narodowych socjalistów Tożsamość narodowa kryje w sobie wartości i pułapki.

Kiedy moja tożsamość staje się obiektem agresji zewnętrznej czuję że atakowana jest moja wolność i godność. Kiedy mój język ojczysty jest dyskryminowany tradycja mego narodu jest cenzurowana prawo do szacunku dla mojej przeszłości narodowej jest poddawane represji - wtedy odczuwam iż moje człowieczeństwo jest poniewierane.

Obronę swojego społeczeństwa nie pozwalam nazywać nacjonalizmem. Nacjonalizmem jest wrogość czy pogardliwe lekceważenie dla tożsamości narodowej bliźniego - cudzoziemca. I nacjonalizmem jest przekonanie że tylko mój - etniczno-religijny - pogląd na zarys duchowy mego narodu jest właściwy bowiem tylko ja posiadłem prawdę ostateczną o sekretach narodowej duszy.

Dlatego nacjonalizm odrzuca pluralizm a odmienności postrzega jako narodową zdradę czy apostazję. W imię tego schematu usuwano z kultury polskiej Gombrowicza Miłosza i Szymborską.