Fideizm Kalwina i bunt angielskich racjonalistów (Marek Derewiecki)

Korespondencja pomiędzy Romanem Witoldem Ingardenem a Kazimierzem Twardowskim stanowi szczególny rodzaj uprawianej poprzez nich epistolografii. W tym przypadku jest to sztuka nie tylko efektownej kaligrafii, lecz umiejętność i potrzeba wymiany adekwatnej w danej chwili informacji, zgodnej z obyczajami panującymi w tamtym czasie, a także środowisku naukowym Lwowa, Getyngi, Fryburga, Warszawy, Torunia, Lublina i wielu innych miejsc.

List pełnił wówczas swoją niezwykle ważną funkcję informacyjną. Odgrywał istotnie obszerniejszą rolę komunikacyjną dzisiaj. Był miejscem wyrażania poglądów, prowadzenia dyskusji, sporów filozoficznych, załatwiania słusznych próśb, a dużo z nich można uznać za dzieła z pogranicza filozofii i literatury.

(...) Epistolografia Ingardena i Twardowskiego ujawnia pokaźne sprawy naukowe, organizacyjne, dydaktyczne, warsztatowe i te dotyczące wydarzeń związanych z życiem powszednim. Posiada w sobie także coś więcej, a mianowicie specyficzną i jedyną w swym rodzaju relację, którą stworzył mistrz, nauczyciel i uczeń.

Mistrzem młodego Ingardena był bez dwóch zdań Profesor Edmund Husserl. Było tak, jak pisał on w jednym ze swoich listów do Ingardena:,,Niech Pan pozdrowi ode mnie serdecznie Profesora Twardowskiego. Wierzę,znajdzie Pan z nim z łatwością platformę porozumienia.

Pan jest wszakże wnukiem Brentany, on zaś jego bezpośrednim uczniem". Co niebanalne, relacja ta nigdy nie uległa zmianie. Profesor Husserl był dla Ingardena mentorem i powiernikiem wszystkich jego planów naukowych.

Spełniał równocześnie rolę nauczyciela i doradcy, wysyłającego swego ucznia w świat po sławę. Kim natomiast był dla niego Profesor Twardowski$742 Wysyłał młodego studenta pierwszego roku filozofii we Lwowie w podróż w nieznany świat sporej filozofii w poszukiwaniu złotego runa fenomenologii do Getyngi.

Posyłał go tam w celu studiowania prawdziwej filozofii u najlepszego znawcy problemu.