Polaccy (Novae Res)

Polaccy to opowieść o nas, Polakach, snuta przez Wandę – dziewczynę po studiach, w tak zwanym „wieku przejściowym”, która już nie jest studentką, ale jeszcze nie pracuje, już nie mieszka z rodzicami, lecz jeszcze nie wynajmuje czegoś sama, jest i nie jest dorosła, wie i nie wie, czego chce. Prowadzony przez nią dziennik jest głosem pokolenia, które zaczęło wchodzić w dorosłość w dobie kryzysu, które zdobywa doświadczenie na bezpłatnych stażach, jeździ stopem i nałogowo ogląda filmiki z wypadków drogowych w Rosji na YouTube’ie.

Poznajemy przyjaciół, z którymi Wanda wynajmuje mieszkanie w Krakowie: rodzeństwo Mirka i Miriam, Błażeja, Igę i Kubę, a z nimi ich własny kawałek świata mieszczący się na kilkudziesięciu metrach kwadratowych, który sobie wspólnie urządzają, gdzie zlew jest zawsze zawalony po brzegi i w którym „kosz jeszcze się nigdy sam nie wyrzucił”. Dziennik Wandy jest zapiskiem rzeczywistości oglądanej przez dziurkę od klucza, opisującym nasze społeczeństwo takim, jakim jest w domu, w kapciach i podomce, a nie na wiecach politycznych czy za biurkiem, kiedy ma wyszorowane paznokcie i perfekcyjnie wyprasowane koszule.

To historia ludzi, z którymi z pozoru nic nas nie łączy, a którzy są nam tak naprawdę nad wyraz bliscy. Starczy tylko przymrużyć oczy, by zobaczyć, iż w naszych kapciach i podomce wyglądamy identycznie.