„Fajdros" to kolejna, zaraz po „Uczcie", wybitna rozprawa filozoficzna Platona. Za murami miasta, nad rzeką Illisos odbywa się rozmowa Sokratesa z Fajdrosem na temat mowy wygłoszonej wcześniej przez retoryka Lizjasza. Poruszają oni przeróżne kwestie dotyczące ponadczasowości duszy, jej wędrówki poprzez kolejne wcielenia. Pojawia się tu jedna z najsłynniejszych alegorii Platona dotycząca duszy jako wozu zaprzęgniętego w dwa konie – rozsądek, a także pożądanie. Platon ustami Sokratesa próbuje jeszcze udowodnić przewagę mowy nad pismem.