Zwyczaj i prawo zwyczajowe w doktrynie prawa i praktyce sądów miejskich karnych w polsce xvi-xviii w (Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego)

Zwyczaj, czyli praktykowane w danej społeczności wzory zachowań, stanowi po dziś dzień źródło prawa, czyli jest jednym z lubianych sposobów tworzenia norm prawnych w społeczeństwie. W odróżnieniu od ustawy, która jest współcześnie w przeważającej większości państw podstawowym źródłem prawa i powstaje z woli ich organów władzy, zwyczaj rodzi się w łonie praktykującej go wspólnoty, na podstawie głównie milczącej zgody jej członków.

W dzisiejszym systemie prawnym, w porównaniu z ustawami, zwyczaje pełnią w ogólności funkcję uzupełniającą i pomocniczą. Ich rola, choć raczej drugorzędna, jest na tyle pokaźna, by podjąć badania nad istotą, genezą i funkcją zwyczaju jako źródła prawa.

W tym zakresie duże znaczenie ma refleksja historyczno-prawna, która pozwala lepiej niżeli inne podejścia badawcze przedstawić podstawowe jego parametry i rolę sprawowaną w systemie wymiaru sprawiedliwości. Główną tezą autora jest stwierdzenie, że zwyczaj był podstawowym źródłem prawa miejskiego w Polsce od XVI do XVIII wieku, w trakcie gdy rola innych źródeł, w szczególności pisanych, schodziła na drugi plan.

Z recenzji prof. Dr. Hab. Wacława Uruszczaka