Widmo rewolucji. polityka usa wobec ameryki południowej 1961-1968, DFF6D08EEB (Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego)

Cywilizacyjne zapóźnienie i niezaspokojone aspiracje zasadniczych grup ludności w krajach Ameryki Łacińskiej byty w czasach zimnej wojny źródłem narastających napięć społecznych i politycznych. W konsekwencji Ameryka Południowa mogła się stać obszarem ekspansji ideologicznej, a za nią politycznej i gospodarczej ZSRR.

wszakże półkula zachodnia stanowiła konwencjonalną strefę wpływów Stanów Zjednoczonych i sytuację tę Moskwa zdawała się akceptować, jednak na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych nastąpiła zmiana związana ze zwycięstwem rewolucji na Kubie.

Ustanowienie w kraju sąsiadującym z USA lewicowego i przełomowego reżimu, który z czasem zadeklarował sojusz z ZSRR, stanowiło najpoważniejsze wyzwanie dla doktryny Monroego, której „śmierć" proklamował radziecki przywódca Nikita Chruszczow.

Oznaczało także pogorszenie sytuacji geopolitycznej USA i osłabienie autorytetu tego supermocarstwa w świecie. Strategicznym celem Waszyngtonu stało się zapobieżenie rewolucji latynoamerykańskiej i uniemożliwienie zdobycia poprzez „komunizm światowy" nowego przyczółka na półkuli zachodniej.

Wyzwanie, jakim dla USA była groźba rewolucji w Ameryce Południowej, stało się priorytetem polityki zagranicznej tego kraju.