Rola klastrów w kształtowaniu zrównoważonej polityki rozwoju (Marta Margiel)

Potrzeba rozwoju i podnoszenia konkurencyjności gospodarki jest dziś nieprzystępnym wyzwaniem, które wymusza myślenie w sposób globalny, lecz także gruntowną modyfikację strategii biznesowych, a także polityki gospodarczej.

Jednym z nowych sposobów budowania konkurencyjności przedsiębiorstw okazały się klastry. Klastry to pojęcie, które w ciągu ostatnich lat stało się ogromnie modne – aktualnie stosowane jest nie tylko w dyskursie naukowym, lecz także języku publicystyki czy gospodarki.

Klastry są obecnie najbardziej wydajnym sposobem poszukiwania efektów synergii wynikających ze współpracy poszczególnych podmiotów wchodzących w skład tzw. Potrójnej helisy1, do której należą przedsiębiorcy, ośrodki naukowe i władze publiczne.

W Polsce z roku na rok wykonywanych jest coraz więcej inicjatyw, a także przedsięwzięć odwołujących się do idei klastra. Co więcej, dowiedziono już, że rozwój klastrów przyczynia się do szybszego i bardziej intensywnego wzrostu gospodarczego, podniesienia skuteczności, rozszerzonych zysków i eksportu, a także do tworzenia nowych miejsc pracy.

zespala się to m.in. Z dynamicznym wzrostem liczby przedsiębiorstw, dzięki czemu z kolei wzrasta konkurencyjność regionu. Klastry stały się więc realnymi motorami wzrostu gospodarczego. Pomiędzy innymi dlatego w ostatnich latach klasteringiem zajmują się władze publiczne przeróżnego szczebla – typowo w kontekście kształtowania polityk publicznych, a także kreowania strategii rozwoju.

Znalazło to także odzwierciedlenie w formułowanej na forum OECD koncepcji polityki rozwoju opartej o klastry2. Klastering jest też jednym z ważnych komponentów polityki gospodarczej Unii Europejskiej, wpisując się w priorytety Strategii „Europa 2020", a także polskich dokumentów o charakterze strategicznym, takich jak np.

„Polska 2030".