Monografia obejmuje zagadnienia dotyczące nowych i klasycznych struktur ciekłych układów rozproszonych (zdyspergowanych), w odniesieniu do potrzeb współczesnych technologii. Oprócz konwencjonalnych emulsji prostych, nazywanych makroemulsjami, obiektami badań i ważnych zastosowań stają się inne układy skali nano i mikro, takie jak emulsje micelarne, nanoemulsje oraz ciekłe hierarchicznie zorganizowane układy zdyspergowane typu emulsje wielokrotne.
Właśnie tym mniej poznanym wielofunkcyjnym ciekłym układom zdyspergowanym (typu emulsje wielokrotne), które znajdują użycia w prekursorskich technologiach ze względu na swoje specyficzne cechy i atuty, takie jak zdolność do mikro- i nanoenkapsulacji jednej lub kilku substancji, a także ich kontrolowanego uwalniania oraz wyjątkowo dobre właściwości transportowe związane z silnie rozwiniętą powierzchnią międzyfazową, poświęcone jest niniejsze opracowanie.
Podjęta tematyka obejmuje zagadnienia związane z ogólną klasyfikacją ciekłych układów rozproszonych, ich charakterystyką, metodami wytwarzania (konwencjonalne i prekursorskie) i stabilizacji oraz zastosowaniami w nowoczesnych technikach inżynierii procesowej, zwłaszcza w obszarze medyczno-farmaceutycznym w procesach enkapsulacji i uwalniania oraz w procesach separacji stosowanych w ochronie środowiska oraz w technologii żywności i kosmetologii.