Autorzy oferują nowe spojrzenie na temat niepisanej konstytucji. Analizując historyczne przykłady Republiki Rzymskiej i Anglii (pokaźnej Brytanii) wskazują, że konstytucja niepisana charakteryzuje się trzema wyraźnymi cechami. Po pierwsze ma charakter konstytucji historycznej. Oznacza to, iż głównym sposobem jej legitymizacji jest starożytne pochodzenie. Po drugie, konstytucja niepisana ma charakter polityczny, a zatem wywodzi się z praktyki danego systemu politycznego. Zmiany konstytucyjne wymuszane są poprzez wystąpienie kryzysu politycznego albo społecznego lub widoczne zmiany społeczne, których nie da się rozwiązać w ramach obecnego konstytucyjnego status quo. Po trzecie konsekwencją wspomnianych cech jest niepowtarzalność źródeł niepisanej konstytucji, na którą składają się normy o przeróżnym charakterze, przeważnie niejednolite ontologicznie.