Książka przedstawia polskich biografów Fryderyka Chopina, tworzących w XIX wieku. Autorka w sposób syntetyczny ukazuje podejście ówczesnych autorów, m.in. Józefa Sikorskiego, Ferdynanda Hoesicka czy Maurycego Karasowskiego. Choć sylwetki tych twórców w refleksji chopinologicznej są dobrze znane, to publikacja Magdaleny Dziadek uzupełnia wyraźną lukę przekrojowego ujęcia polskich biografów Chopina.
„posiadając dziś możliwość spoglądania na Chopina i jego muzykę z odleglejszej perspektywy, zdobywamy się […] na tworzenie znacznych syntez. […] Prace te nie powstałyby, gdyby nie wysiłek XIX-wiecznych biografów i krytyków. Bez wątpienia ich dorobek w pewnym sensie się zestarzał – nie sposób dziś szczerze poddać się potokowi sentymentalizmu, w którym toną dywagacje Karasowskiego, Kleczyńskiego, Tarnowskiego, Przybyszewskiego, Hoesicka czy Strzeleckiego. Roniąc łzy nad tragicznym losem naszego sporego kompozytora, uchronili oni wszakże dla potomnych ogromną część chopinowskiego dziedzictwa […]” – fragment wstępu.