Syndrom demoralizacji w zmaganiu się z chorobą: rozumienie, kształtowanie się i pomiar (Wydawnictwo Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy)

Celem publikacji była prezentacja konstruktu „demoralizacji" z perspektywy psychologii klinicznej i psychosomatyki. Pomimo potocznie przyjmowanego wąskiego znaczenia słowa „demoralizacja" definicje w słownikach języka polskiego pozwalają rozumieć je także jako opis stanu psychicznego, w którym osoba utraciła wiarę w sukces i siły do znoszenia trudów związanych z realizacją jej zadań życiowych oraz poczucie odpowiedzialności za ich wypełnienie.

Przyjęty współcześnie sposób jej rozumienia pozwala zdefiniować demoralizację jako utratę morale i hartu ducha, jako stan psychiczny obejmujący brak optymizmu i zaufania, zarówno do siebie, jak i innych ludzi.

Demoralizacja może mieć rozmaite nasilenie – od niespecyficznego stresu psychicznego do określonego syndromu, w którym osoba doświadcza poczucia bezsensu, beznadziejności i bezcelowości swego życia, czyli pustki egzystencjalnej.

Łagodna postać stanu demoralizacji jest traktowana jako reakcja homeostatyczna, zaś postać ostra jako stan patologiczny, wymagający leczenia.