Publikacja stanowi próbę opisu fenomenu przemówienia politycznego z uwagi na jego właściwości językowe i wysokojakościowe z perspektywy pragmatyki językowej. Przyjęta w pracy perspektywa oglądu badanego zjawiska komunikacyjnego (przemówienia politycznego) nie wyczerpuje bez wątpienia możliwości innych metodologicznie ujęć, wprowadza jednak wyraziste kategorie typologiczne, które porządkują w pewnym zakresie pole badawcze i mogą być punktem wyjścia dla kolejnych inicjatyw badawczych zorientowanych na genologiczny opis przemówienia politycznego jako supergatunku.