Intencją autorów jest ukazanie, na których polach dochodzi do integrowania architektury i wzornictwa, oraz sposobu, w jaki – już w procesie projektowania – obszary te przenikają się ze sobą. Wyrózniono także i opisano punkty styku tych dziedzin w aspekcie produkcji i użycia najnowszych i niebagatelne znaczenie innowacji i prac badawczo-rozwojowych w tym procesie.
Punkt wyjścia do rozważań stanowi wyobrażenie sobie wyidealizowanej formuły dla zawodu architekta – nie jako specjalisty w wąskiej dziedzinie, ale jako twórcy umiejącego syntetyzować różnorodne zjawiska, a przez to inkorporować do swej praktyki zróżnicowane obszary wiedzy, a co się z tym scala – kompetencje.
Idąca za tym interdyscyplinarność warsztatu i postrzegania świata, w kontekście przemian na rynku pracy i ewolucji w edukacji, wydaje się być kluczowa dla wzbogacenia warsztatu projektowego. Warsztatu, który łączy w sobie praktykę architektoniczną i wzorniczą i otwiera się na inne zagadnienia – społeczne, techniczne, innowacyjne.