Sophie mereau-brentano. "dyletantka" na weimarskim parnasie Uniwersytet śląski (Uniwersytet Śląski)

seria: Niemiecka Literatura kobiet (3), ISSN 2719-8170 Sophie Mereau-Brentano (1770–1806) należała do nielicznego grona pierwszych fachowych pisarek niemieckich. Dane jej było bowiem publikować pod własnym nazwiskiem, wydawać czasopisma czy pertraktować z wydawcami.

Swoją pozycję na rynku wydawniczym zawdzięczała aczkolwiek w dużej mierze wsparciu „kolegów" po piórze – Friedricha Schillera i Achima von Arnima. Publikacja "Sophie Mereau-Brantano. „Dyletantka" na weimarskim parnasie", pod redakcją Renaty Dampc-Jarosz i Niny Nowary-Matusik, przybliża czytelnikom tę małą znaną w Polsce autorkę epoki klasyczno-romantycznej i jej dwa utwory prozatorskie w przekładzie na język polski – powieść epistolarną "Amanda und Eduard", a także opowiadanie "Marie".

Opracowania monograficzne trzeciego tomu linii Niemiecka Literatura kobiet nieprzypadkowo koncentrują się na tych aspektach twórczości Sophie Mereau-Brentano, które obrazują etapy jej rozwoju twórczego, wpływ pola kulturowego na kształtowanie się osobowości (Renaty Dampc-Jarosz/Katowice), współpracę z Schillerem (Norbert Oellers/Bonn), współtworzenie historii literatury kobiet, w szczególności gatunku powieści epistolarnej (Karina Becker/Paderborn) i paradygmatach artystki i sztuki w autobiograficznej noweli "Marie" (Nina Nowara-Matusik/Katowice).

Także przełożone w ramach projektu translatorskiego, w którym uczestniczyli pracownicy badawczo-dydaktyczni, studenci oraz doktoranci Uniwersytetu Śląskiego, powieść "Amanda i Eduard" i opowiadanie "Marie" podejmują motywy artystowskie, samorealizacji pań w ówczesnym społeczeństwie mieszczańskim oraz – lub najczęściej – nieustannego poszukiwania miłości i szczęścia.