W monografii ukazano metody terrorystyczne stosowane przez lewicowe ugrupowania (socjalistyczne i anarchistyczne) działające na przełomie XIX i XX w. Na terenie Królestwa Polskiego. Punktem wyjścia przeprowadzonych rozważań była geneza oraz charakterystyka różnych kieruneków lewicowych przejawiających się w życiu społecznym zachodniej i wschodniej Europy w omawianym okresie, działalność polskich formacji lewicowych oraz teoretyków i propagatorów tego kierunku. Prezentując kolejne etapy przełomowych wystąpień od 1905 r., zwrócono uwagę na reakcyjną politykę carskiego reżimu, a także przybliżono zachowania różnych środowisk społecznych - mieszkańców dużych aglomeracji miejskich, terenów wiejskich i strajkującej młodzieży. Kluczowe dla pracy było przedstawienie formacji bojowych oraz działalności ugrupowań lewicowych, które posługiwały się metodami terrorystycznymi. Dało to podstawę do porównania tych radykalnych kierunków, modnych tak w Rosji, jak i w Królestwie Polskim,, a także wskazania ich podobieństw i różnic. W podsumowaniu dokonano percepcji metod terrorystycznych wykorzystywanych poprzez przełomowe formacje z pozycji konkurencyjnych ugrupowań konserwatywnych i narodowo-demokratycznych, a także z użyciem metod stosowanych przez współczesne nauki humanistyczne.