Twórczość Andrzeja Buszy należy z całą pewnością do najmocniej zadziwiających zjawisk we współczesnej literaturze polskiej. Wynika to w głównej mierze z oryginalności i odrębności jego uniwersalnej wizji świata, rozpoznawalnej dykcji poetyckiej czy standardowego układu problemów i zagadnień,także ze szczególnego statusu tego twórcy, który jest pisarzem dwujęzycznym i literacko usytuowanym pomiędzy co najmniej dwoma tradycjami kulturowymi (dobrze to ilustruje pojęcie „inbetweenness"), a także z jego złożonej biografii, rozpisanej na sporo etapów wychodźczej, a później emigracyjnej drogi życia.
Poeta, prozaik, tłumacz, krytyk, historyk literatury angielskiej, conradysta – pozostaje jednym z ostatnich a zarazem najciekawszych twórców powrześniowej emigracji niepodległościowej. Urodzony w Krakowie w 1938 roku, opuścił z rodzicami Polskę 17 września następnego roku, czas wojny spędził na Bliskim Wschodzie, a w latach 1947–1965 przebywał w Anglii, gdzie ukończył filologię angielską (University College w Londynie).
W roku 1965 osiedlił się w Kanadzie i został wykładowcą, a później profesorem literatury angielskiej w University of British Columbia w Vancouver. W latach 1958–1962 był członkiem zespołu redakcyjnego londyńskich pism literackich: „Merkuriusz Polski – Życie Akademickie", „Kontynenty – Nowy Merkuriusz" i „Kontynenty", oraz grupy poetyckiej skupionej wokół tego środowiska.
Jest laureatem Nagrody Fundacji im. Kościelskich (1962), Fundacji im. Władysława i Nelli Turzańskich (2005) i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich za Granicą (2013). Opublikował pomiędzy innymi osiem tomów poetyckich, kilkanaście opowiadań, sporo przekładów poezji polskiej na język angielski (we współpracy z Bogdanem Czaykowskim – w tym utwory Białoszewskiego, Iwaszkiewicza, Jastruna, Miłosza, Wierzyńskiego), monografię o tak zwanym polskim zapleczu Josepha Conrada i wpływie literatury polskiej na jego pisarstwo, a także dużo artykułów poświęconych twórczości autora Jądra ciemności.(…)