Turystyka osób niepełnosprawnych intelektualnie jako forma rehabilitacji fizycznej, psychicznej i społecznej (AWF Kraków)

Turystyka osób upośledzonych intelektualnie nie jest jedynie formą rekreacji i wypoczynku, ale ważnym elementem terapeutycznym w rewalidacji, środkiem pozwalającym na utrzymanie kontaktów międzyludzkich i pełniejszą integrację społeczną. Integracja osób upośledzonych umysłowo ze zdrowymi nie jest jednak przystępna. Ludzie zdrowi na ogół unikają kontaktów z osobami upośledzonymi. Te negatywne postawy wynikają z braku doświadczeń i osobistych kontaktów, braku treningu we wzajemnej komunikacji, niewykształconej umiejętności zachowania się wobec nich też z powodu dezinformacji. Dlatego wyraźne znaczenie w akceptowaniu osób z obniżoną skutecznością umysłową ma ich poznanie poprzez stały kontakt z otoczeniem, a nie izolacja. Pozytywne postawy społeczeństwa wobec osób upośledzonych intelektualnie, to warunek konieczny dla ich poczucia bezpieczeństwa, dla korzystnego przypasowania społecznego. Szacunek i akceptacja, wyrażane przez otoczenie, wyzwalają subiektywne poczucie dodatniej jakości życia pomimo dysfunkcji, rozwijają mechanizmy radzenia sobie ze stresem i kryzysem oraz pobudzają mechanizmy kompensacyjne, pozwalające na przezwyciężanie własnych ograniczeń. Kształtują też właściwy, życzliwy stosunek osób niepełnosprawnych intelektualnie do osób pełnosprawnych.