Michał Pabiś-Orzeszyna podjął się tematu trudnego, dodatkowo ze względu na konieczność uporządkowania dużej materii. Nie tylko wywiązał się dobrze z tego zadania, lecz z uporządkowania tego uczynił jedną z największych wartości swej książki. Publikacja nie tylko stanowi nader kompetentne kompendium wiedzy o tzw. Zwrocie historycznym w badaniach filmoznawczych, lecz także zaproszenie do dyskusji i apel o autorefleksyjność filmoznawców. Jej lektura uzmysławia metodologiczną wielość i dostatek nurtu uważanego potocznie za jednolity. Pabiś-Orzeszyna pisze o tym przekonywająco, podając liczne dowody i osadzając je w zróżnicowanych kontekstach. Przedstawiając rozbieżności, nie tylko je porządkuje, pokazując przy tym własną propozycję wewnętrznych podziałów, ale też odsłania unifikacyjne dążenia humanistyki jako takiej. Dodatkowym walorem monografii, wynikającym z jej podstawowych założeń, jest analiza instytucjonalnego funkcjonowania nauki, w tym wypadku – filmoznawstwa. Z recenzji prof. Dr. Hab. Piotra Zwierzchowskiego