„Nie uważaj postu za coś złego". Tak w V wieku namawiał wiernych do przełamywania uprzedzeń względem postu Pseudo-Euzebiusz z Aleksandrii. Ponadto wielu innych wczesnochrześcijańskich pisarzy, greckich i łacińskich, poświęciło tej praktyce duchowej niemało mów i tekstów.
Nie wyszukamy w nich wielu technologicznych szczegółów, jak pościć, ponieważ dla autorów pokaźniejsze znaczenie miała moralno-duchowa postawa poszczącego względem samego ćwiczenia. I tak zdaniem Tertuliana, w Starym Testamencie posty były nakazane poprzez Boga, tymczasem w Nowym Testamencie miały być podejmowane dobrowolnie: „Gdy chodzi o przyszłość, należy – zgodnie z Nową Nauką – pościć według woli, a nie z rozkazu, trafnie do okoliczności potrzeb każdego z osobna".
W książce zebrano zbiór tekstów 9 ojców Kościoła: św. Augustyna, św. Bazylego wielkiego, Tertuliana, św. Asteriusza z Amazji, producent Eremitę, Św. Piotra Chryzologa, Pseudo-Euzebiusza z Aleksandrii, Pseudo-Jana Chryzostoma i Afrahata.
Przekłady siedmiu z nich zostały przetłumaczone na język polski po raz pierwszy i zostały opatrzone komentarzami historycznym i teologicznym. Znaczenie słowa „stacja" Powszechnie użytkowane przez starożytnych chrześcijan słowo „stacja" oznaczało praktykę modlitwy i postu w każdą środę i piątek do godziny trzeciej po południu.
Wyrażała szczególną służbę Bogu w łączności z Chrystusem Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym, obecnym w Eucharystii. Słowo „stacja" nie zniknęło z języka współczesnych chrześcijan i znamy je do dziś jako „stacja" drogi krzyżowej.
W ostatnim rozdziale wyszukamy użyteczny, duchowy program, oparty na duchowości ojców Kościoła. Plan czternastu „stacji" postu na drodze krzyża, ma na celu pomoc w wytrwaniu w podjętych postanowieniach.
Do każdego dnia rozważań został przypisany fragment Pisma Świętego, stosownie dobrany na czas wyrzeczeń. Można go zastosować jako inspirację i punkt wyjścia w osobistym programie codziennej modlitwy i refleksji,, a także w trakcie dłuższego postu lub rekolekcji połączonych z motywem i praktyką postną.