Metodyka rekreacji - warsztat pracy specjalisty (Ewa Kozdroń, Bartłomiej Krynicki, Anna Leś, Ewa Niedzielska, Joanna Piotrowska)

Czy można kogoś nauczyć czegokolwiek bez jego zgody? Chyba nie. Dlatego w pełni zgadzam się z Henrykiem Grabowskim, który pisze, że cyt. „.. Sztuka nauczania nie polega na podaniu danych (to nie wymaga żadnej sztuki), ale na motywowaniu do jej przyjmowania" (Grabowski 2007, s.,18).

Parafrazując tę myśl można powiedzieć, iż należy zrobić wszystko żeby studentom, którzy pragną być animatorami, instruktorami czy trenerami, „chciało się chcieć" zdobywać wiedzę i umiejętności, a osiągając odpowiednie kompetencje mieli świadomość potrzeby uczenia się przez całe życia.

Ponieważ miarą ogólnie pojętej mądrości jest świadomość tego, czego się nie wie, a nie tylko to, co się wie. Monografia stanowi jednolite tematycznie opracowanie naukowe, obejmujące swym zasięgiem rekomendacje dotyczące nowoczesnania w podejmowaniu aktywności rekreacyjnej (aktywności fizycznej), we wszystkich okresach ontogenezy, działalności ukierunkowanej z zasady na zdrowie, a co za tym idzie, ulepszenie jakości życia współczesnego człowieka.

Podjęte w książce „Metodyka rekreacji – warsztat pracy specjalisty" wątki tematycznie dotyczą rekreacji ruchowej jako składnika zdrowego stylu życia, stymulatorów uczestnictwa (a w nim uwarunkowań, motywów, barier uczestnictwa w rekreacji ruchowej), a także roli środowisk wychowujących do rekreacji ruchowej i znaczenia animacji w tym działaniu.

Omówiono także zdolności motoryczne człowieka w ontogenezie. W kolejnych rozdziałach uwzględniona została wiedza z zakresu programowania realizacji i oceny produktywności aktywności rekreacyjnej, czyli ogniwa procesu rekreacji ruchowej, będące podstawą wszelkiej działalności rekreacyjnej, a następnie uszczegółowienie tej wiedzy w treningu zdrowotnym (rekreacyjnym) i wskazówkach metodycznych dotyczących prowadzenia zajęć z grupami celowymi i specjalistycznymi.

Kolejne rozdziały dotyczą opisu sylwetki zawodowej anima-tora/instruktora/trenera, stylów kierowania grupą i zasad zachowania bezpieczeństwa na zajęciach rekreacji ruchowej i działalności zgodnej z wybranymi przepisami prawnymi.

Całość zamykają słownik pojęć i piśmiennictwo. Takie kompendium wiedzy, naszym zdaniem, stanowi podstawę budowania korzystnego warsztatu specjalisty rekreacji ruchowej (animatora/ instruktora/ trenera/ organizatora/ menagera), zawiera dodatkowo treści, będące ważnym elementem w efektach kształcenia absolwentów Akademii Wychowania Fizycznego.

Animator kultury fizycznej, w swojej pracy, to człowiek wzorcotwórczy, prowadzący sportowy i higieniczny tryb życia, aktywnie spędzający swój czas wolny. Szczególnie trafna w tym przypadku wydaje się być myśl Seneki, który mówił że: „Najmniej działa się tym co się mówi, więcej tym co się robi, ale najwięcej tym kim się jest".

Powinien on niezależnie od zadań i sytuacji, jakie spotkać może w swej pracy, być profesjonalistą, prezentować wysoki poziom kultury osobistej i umiejętności współdziałania z ludźmi. Profesjonalizm przejawia się na ogół, w posiadaniu i wykorzystaniu wiedzy podstawowej i umiejętności warsztatowych.

Łączy się to ze znajomością jednocześnie ogólnych zasad innowacyjnania (zasad dydaktyczno-wychowawczych), form, metod, i środków nauczania, sposobów programowania i realizacji oraz technik badania wydajności tego działania, jak też sposobów komunikowania się z grupą.

Ważną umiejętnością animatora/ instruktora rekreacji jest również wprowadzenie i utrzymanie właściwej atmosfery zajęć, umożliwiającej ćwiczącym wypoczynek i rozrywkę. Dobra prezencja, czyli poprawna sylwetka, estetyczny wygląd i stosowna efektywność ogólna i specjalistyczna to podstawowe zewnętrzne parametry instruktora podnoszące jego prestiż w oczach uczestników zajęć.

Chcąc osiągać jak najlepsze efekty pracy – stwarzając swój warsztat pracy – instruktor nie może zapomnieć o: •ustawicznej pracy nad sobą. Dotyczy to równocześnie wiedzy, jak i umiejętności technologicznych i podtrzymywania własnego potencjału wydolności i skuteczności fizycznej, •podmiotowym traktowaniu uczestnika, •zachowaniu trafnej proporcji pomiędzy dyscypliną a tolerancją, •preferowaniu w pracy i w życiu zasady „fair play", •tworzeniu właściwej atmosfery na zajęciach.

Poczucie humoru sprzyja klimatowi współpracy i współdziałania, a uśmiech jest nierozerwalnie związany z korzystną zabawą i rozrywką, co gwarantuje właściwy wypoczynek, •prospektywnej-przyszłościowej wizji swoich działań.

Najważniejsze w tym procesie jest kim człowiek się staje, a nie kim jest. To także twórczy charakter postawy instruktora czyli gotowość do prekursorskich zachowań – działań, •prozdrowotnej roli aktywności ruchowej w życiu człowieka, •zachowaniu bezpieczeństwa i higieny pracy.

Treści znajdujące się w tej książce nie są gotową receptą na osiągnięcie sukcesu. Każde działania, dotyczące nawet tej samej grupy wiekowej, są inne. Różnorodny jest odbiorca, warunki, cele czy motywy podejmowania aktywności.

Mamy jednak nadzieję, że umiejętne zastosowanie wiedzy zawartej w tej pozycji pomoże w budowaniu dobrego warsztatu specjalisty rekreacji ruchowej. Należy jednak zawsze pamiętać, że sukces zależy nie tylko od merytorycznego przygotowania, lecz od inwencji, charyzmy, kreatywności i trafności dokonywanych wyborów.

Zatem życzę, potencjalnym animatorom i instruktorom aktywności rekreacyjnej, powodzenia i sukcesów w budowaniu własnego warsztatu pracy.