Zbiór studiów Wojciecha Iwańczaka poświęcony jest „świadkom historii". Pojęcie to ma – według autora – dwojakie znaczenie i znajduje odbicie w układzie książki. Część pierwsza analizuje przeróżne średniowieczne źródła i próbuje ukazać specyfikę widzenia zjawisk poprzez ówczesnych autorów.
Materiału dla dociekań dostarczyli tacy pisarze jak Jan Długosz, Eneasz Sylwiusz Piccolomini, kroniki czeskie czasów Luksemburgów ze doskonałą „Kroniką Zbrasławską" na czele oraz pierwsza „narodowa" rymowana kronika czeska tzw.
Dalimila. W osobnym szkicu autor próbuje zakreślić granice wolności twórczej pisarzy w przeciętniewieczu. W części drugiej tomu zebrano studia nad historiografią mediewistyczną XIX i XX w., od czeskiego „ojca narodu" Franciszka Palackiego poczynając, przez twórczość Josefa Macka, Franciszka Grausa, a na zmarłych niedawno Stanisławie Russockim, Stanisławie Bylinie i Jerzym Kłoczowskim kończąc.
To są ci „świadkowie historii" w drugim znaczeniu, Wojciech Iwańczak stara się ukazać widzenie świata średniowiecza przez życie i badania wybitnych uczonych ostatnich dwóch stuleci. Wojciech Iwańczak jest aktualnie wykładowcą Akademii Ignatianum w Krakowie.
Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, tamże uzyskał habilitację, zaś doktorat i profesurę „belwederską" w Instytucie Historii PAN. Jest autorem ponad 350 prac, publikowanych w kilkunastu krajach ( kilka książek przetłumaczono w Niemczech i w Czechach ), członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, członkiem honorowym Czeskiego Towarzystwa Historycznego, posiadaczem najwyższego czeskiego odznaczenia naukowego Medalu Franciszka Palackiego.
Brał udział w konferencjach i wykładał m. In. W Australii, Republice Południowej Afryki, Brazylii, Puerto Rico, Nowej Zelandii, USA, Tasmanii, Chinach, a także w wielu krajach europejskich. W swoich badaniach skupia się na dziejach Europy Środkowej późniejszego przeciętniewiecza i na historii geografii i kartografii.