Przedmiotem książki jest twórczość i postawa artystyczna rzeźbiarza i rysownika Stanisława Szukalskiego (1893-1987), które kształtowały się podczas pobytu artysty w Stanach Zjednoczonych w latach 1913-1923.
Autorka opisuje koncepcję sztuki i przypisaną w niej rolę artysty w społeczeństwie, artykułowaną poprzez Szukalskiego w początkowym okresie twórczości podczas jego pobytu w Chicago. Znamionuje znaczenie tej koncepcji dla konsolidujących się modernistycznych środowisk i wypracowanych wśród nich założeń twórczych oraz demonstruje jej ewolucję w kierunku formuły sztuki narodowej w latach 20.
i 30. XX wieku. Jedną z wysuwanych tez jest konstatacja, że artysta był postacią na wskroś postępową, uosabiającą dążenia i światopogląd cechujące postawę modernistyczną. Książka po raz pierwszy odtwarza i dokumentuje ten znaczny w twórczości Szukalskiego okres, na podstawie nieznanych dotąd w literaturze przedmiotu , a także dzieł rzeźbiarskich, rysunkowych i poetyckich artysty.