Spoglądając na dzieło Luciana Freuda w kontekście przemian europejskiej 1sztuki od czasów renesansu, aż po pierwszą dekadę XXI wieku, nie ulega wątpliwości, że brytyjski artysta zapisał kolejny,równocześnie być może ostatni rozdział w historii malarstwa figuratywnego, stając się jego, jak napisał Sebastian Smee (w odniesieniu do XX stulecia), „najwspanialszym wzmacniaczem”.
Lucian Freud pozostając wierny konwencjonalnej metodzie malarstwa portretowego kładł nacisk na bezpośrednią relację między malarzem a modelem. Można powiedzieć, że właśnie na tej zależności zbudowana jest jego sztuka.
Bezceremonialność w podejściu do modela sprawiła, iż brytyjski artysta stworzył bardzo odważny i przejmujący obraz ludzkiej postaci. Językiem jego sztuki stała się materia nagiego ciała. Lucian Freud, akcentując jednostkowy charakter każdego ludzkiego istnienia, zaakcentował to, co nierozerwalnie związane z rutynowym doświadczeniem i bliskie człowiekowi niezależnie od historycznej epoki i przynależności kulturowej.