Monografia dotyczy odpowiedzialności Skarbu Państwa za wadliwą organizację wykonywania kary pozbawienia wolności i innych środków izolacyjnych stosowanych wobec osób przebywających w zakładach karnych i aresztach śledczych, a także za wadliwą organizację Służby Więziennej, przyczyniającą się do powstania negatywnych konsekwencji dla funkcjonariuszy.
W książce są omawiane roszczenia służące ochronie dóbr osobistych i naprawieniu wyrządzonych szkód równocześnie osobom pozbawionym wolności, jak i funkcjonariuszom Służby Więziennej w ramach organizacji służby, z uwzględnieniem roszczeń związanych z powstaniem, zmianą i zakończeniem stosunku służbowego.
Autor, poddając analizie dotychczasowe orzecznictwo sądowe i konstytucyjne, proponuje przyjęcie określonych kwalifikacji prawnych w celu zrekonstruowania norm prawnych, które odpowiadają zgłaszanym żądaniom w obu sferach działalności Służby Więziennej.
Publikacja jest adresowana do teoretyków prawa, sędziów, pełnomocników procesowych, funkcjonariuszy Służby Więziennej, a także skazanych. Opracowanie sytuuje się na styku dziedzin: prawa cywilnego, karnego penitencjarnego oraz administracyjnego w części dotyczącej organizacji Służby Więziennej i zakładów karnych.
Autor adekwatnie referuje konsekwencje prawne funkcjonowania Służby Więziennej w rozmiarach zewnętrznym i wewnętrznym, czego efektem jest systematyczne wyodrębnienie osobno roszczeń odszkodowawczych pensjonariuszy zakładów karnych, a osobno poszkodowanych funkcjonariuszy służby.
[ ] [Autor] słusznie uwzględnia przesłanki roszczeń wynikające z organizacji Służby Więziennej, a także z wadliwej organizacji realizowania kary pozbawienia wolności. Rozważaniami zostały objęte na dodatek decyzje organów Służby Więziennej jako źródło obowiązków odszkodowawczych, w szczególności nadużywanie władztwa organizacyjnego – dyscypliny służbowej (Z recenzji dr hab.
Marii Boratyńskiej).