Wichrowe wzgórza (Emily Bronte)

Pełne dzikości i zawiłe, jak korzenie, z których wyrastają wrzosowiska.

Charlotte Brontë

Jedyne dzieło literackie, które zbliżone jest do szekspirowskiego Makbeta albo Króla Leara przez swoją nieokrzesaną namiętność i nieuchronną tragedię.

Kathryn White

O tym, co opowiedziane jest w Wichrowych Wzgórzach , w XIX w. Nie śmiano myśleć. Po stu sześćdziesięciu latach szok pozostaje ten sam. Nigdy nie odważono się powieści wiernie sfilmować. Spośród książek sióstr Brontë Wichrowe Wzgórza akcentuje bezdyskusyjnie męski charakter, brutalność i dominujący w utworze dialekt. Dopiero prezentowany aktualnie nowy przekład Piotra Grzesika oddaje rzeczywisty język tej powieści. Szorstki, grubiański, rodem z miejscowej oberży, posiada „słowa wydrukowane ze wszystkimi swymi literami, słowa, które zwyczaj każe ukazujeć zaledwie poprzez pierwszą i ostatnią literę oraz pozostawienie pustej linii wypełniającej odstęp" – jak mówiła o nim Charlotte Brontë. I, co niezwykle pokaźne, grozę dopełnia o specyficzny dla Wichrowych Wzgórz humor.

Eryk Ostrowski

Akcja Wichrowych Wzgórz rozgrywa się na przełomie XVIII i XIX w. Earnshaw, właściciel majątku Wuthering Heights, przywozi do domu bezdomnego, cygańskiego chłopca, którego znalazł na ulicach Liverpoolu i nakazuje własnym dzieciom traktować go jak brata. Między przybyszem a małą Cathy rodzi się więź tak silna, iż z czasem przestają się oni liczyć nie tylko z konwenansami, lecz i z ludźmi, wśród których żyją. Namiętność Heathcliffa i Catherine obnaża mroczną stronę ludzkiej natury, jest mściwa, wszechogarniająca i dzika jak wrzosowiska Yorkshire. Bohaterowie powieści Brontë płacą za to najwyższą cenę, a za ich błędy musi odpokutować następne pokolenie…