Prawa dziecka w przestrzeni edukacyjno-społecznej (Surina Irina, Babicka-Wirkus Anna)

Celem książki jest typowo ukazanie złożoności i wielowymiarowości problematyki praw dziecka i praw człowieka i faktycznego ich poszanowania w przestrzeni życia edukacyjno-społecznego. Oprócz zaprezentowania obszarów, w których prawa te występują w formie narracji, a nie rzeczywistego poszanowania, wyraźne jest na dodatek ukazanie pozytywnych praktyk implementacji praw dziecka i człowieka w codzienności życia szkolnego i społecznego. Z tego też względu książka adresowana jest głównie do profesjonalistów, którzy na co dzień pracują z dziećmi i młodzieżą. Niniejsza publikacja składa się z tekstów skoncentrowanych najczęściej wokół rozpatrywania praw dziecka i praw człowieka w ich wymiarze procesualnym, ergonomicznym. Zagadnienia poruszone w poszczególnych rozdziałach nie oddają w pełni złożoności tego problemu, ale prezentują wyraźne jego przejawy. Ukazują wielowymiarowość i kontrowersyjność poszanowania praw człowieka i dziecka zarówno w przestrzeni życia szkolnego, jak i w systemie wychowawczo-resocjalizacyjnym. Znaczące jest, że autorzy rozdziałów to przedstawiciele świata nauki i praktyki, reprezentujący zróżnicowane dyscypliny wiedzy: pedagogikę, socjologię, psychologię, politologię. W pierwszej części książki problematyka praw człowieka i dziecka pozostała osadzona w kontekście edukacyjnym. Laura Koba w swoim tekście omawia znaczenie edukacji dla propagowania i realizacji idei praw człowieka i dziecka. Autorka wyróżnia wagę kształtowania, istotnie wśród młodych ludzi, świadomości tych praw jako niezmiernie znacznej dla tworzenia społeczeństw demokratycznych. Jednak rzeczywisty stan tej edukacji odbiega daleko od ideału, ponieważ jest ona niejednokrotnie prowadzona niedokładnie i poprzez osoby do tego nieprzygotowane. Druga część książki ogniskuje się wokół problematyki praw dziecka w systemie wychowawczo-resocjalizacyjnym. Tekst Iryny Suriny porusza zagadnienie eurosieroctwa, które w wyniku migracji zarobkowej rodziców stało się poważnym problemem m.in. W Polsce, w Mołdawii, na Ukrainie i na Litwie. Autorka prezentuje ten problem w kontekście sieroctwa społecznego, które integruje się z brakiem zaspokojenia podstawowych potrzeb dziecka, takich jak bezpieczeństwo, poczucie bycia kochanym. Poczucie opuszczenia poprzez najbliższych niesie ze sobą dalekosiężne skutki zarówno dla sfery psychicznej, jak i społecznej funkcjonowania młodego człowieka.