Gorzkie gody, 017 (Parlando)

„kobieca nagość jest miarą wszechrzeczy: nagrodą i cichym marzeniem każdego pana od urodzenia aż do śmierci.”
- P. Bruckner – „Gorzkie gody”

Odsłaniająca granice zmysłowej perwersji, głęboko egzystencjalna historia miłosna młodej fryzjerki i paryskiego lekarza. Popularność przyniosła jej głośna adaptacja filmowa w reżyserii Romana Polańskiego.

„Polański odnalazł w książce wyśmienity materiał korespondujący z jego twórczymi zainteresowaniami, a może choćby obsesjami: układ dominujący podległy, który łączy dwoje bohaterów i wyznacza sadomasochistyczny związek kata z ofiarą, miłość i seks dające więcej cierpienia aniżeli przyjemności i szczęścia, uderzająco silny mizoginizm, ironia i okrucieństwo w przedstawieniu ludzkich losów (...). Na potrzeby filmu reżyser zmienił zakończenie książki.
Powieść Brucknera jest na wskroś erotyczna: w prezentujenych zdarzeniach i sytuacjach, użytkowanym języku, a także w doznaniach, jakie usiłuje wywołać. „Gorzkie gody” wypełnione są miłością, seksem, perwersją, okrucieństwem i poniżeniem a także cierpieniem i śmiercią (…) Zabiegi adaptacyjne scenarzystów filmu Romana Polańskiego sprowadziły się do takiego opracowania fabuły i erotycznej warstwy powieści, by film nie wykraczał poza dopuszczalne granice przyzwoitości i nie został skazany na getto filmów pornograficznych.”
- Książki i Psychoanaliza (książkiipsychoanaliza.blogspot.com)