Namaluj mi słońce (Czwarta strona)

„Słyszałem, iż miłość to dwie samotności, które spotykają się po to, aby im było lżej w życiu".
Sabina ma niecodzienny zawód. Założyła „Stowarzyszenie Ludzi Samotnych" i spotyka się z tymi, którzy szukają bliskości drugiego człowieka, bo chcą wyrzucić z siebie to wszystko, co skrywają na dnie swoich serc. Kobieta wspiera innych, choć sama czuje się opuszczona i nieszczęśliwa.
Pewnego dnia Sabina poznaje siedmioletnią Marysię, która ma tylko jedno życzenie. Prosi
o namalowanie słońca. Pomiędzy kobietą a dzieckiem buduje się niezwykle silna więź. Sabina z każdym dniem czuje się za dziewczynkę coraz bardziej odpowiedzialna. Z czasem poznaje także ojca swej drobnej przyjaciółki. Maks to mężczyzna zagadkowy i nieprzewidywalny. Niesie ze sobą bagaż życiowych doświadczeń i jest przy tym szalenie ciekawy.
Jak potoczą się losy tej trójki? Co się stanie, gdy spotkają się dwie potłuczone dusze? Czy będą w stanie zbudować wspólną przyszłość?