Opowieści Šejli charakteryzuje narracja przeważnie z damskiej perspektywy. Autorka skupia się z zasady na problemach kobiet. Jednocześnie z punktu widzenia niewiele znaczącej dziewczynki, która zmaga się z problemami dojrzewania w rzeczywistości wojennej Bośni.
Wnuczki, która identyfikuje zwłoki zabitego w Srebrenicy dziadka. Szesnastoletniej matki postrzelonej w trakcie rozwieszania pieluch w ogrodzie. Dojrzałej kobiety, która próbuje na nowo ułożyć sobie życie zrujnowane poprzez nieprzerwane wojenne emigracje.
A także przez pryzmat przeżyć kobiety, która przez całe życie cicho i z pokorą znosiła przemoc domową i ze zgrozą pod koniec swego życia odkryła, iż jej ukochany syn wyrósł na takiego samego oprawcę i tyrana, jakim był jego ojciec.
Dwa opowiadania podejmują problematykę gejowską. Obrazują problem braku akceptacji, który na Bałkanach jest widocznie głębszy niżeli w pozostałych częściach Europy. Opisują skomplikowane relacje, w jakie wikłają się tamtejsi geje, aby zapewnić sobie chociażby namiastkę normalnego życia.