Kultowy pistolet maszynowy pepesza ppsz wz. 1941 (1301) (Denix)

KULTOWY PISTOLET MASZYNOWY PEPESZA PPSz wz. 1941

Producent: Denix (1301)
Materiał; stop cynku i aluminium oraz drewno
Waga: 3630 g
wymiar: 85 cm

Model ma działający mechanizm przeładowujący i wyjmowany magazynek.


To nie jest blaszana zabawka tylko realistyczna replika, której wagę poczujesz w rękach (waga i rozmiary wzorowane na oryginale).

Nasze repliki broni palnej wykonane są ze specjalnych stopów, co uniemożliwia dopasowanie ich do wystrzeliwania jakiejkolwiek amunicji (nasze repliki są pozbawione jakichkolwiek cech broni w rozumieniu ustawy o broni i amunicji). Nie jest to broń prawdziwa pozbawiona cech użytkowych w rozumieniu ustawy o broni i amunicji, gdzie proces pozbawiania cech użytkowych jest niezwykle rygorystycznie dostosowywany prawem (specjalne zakłady rusznikarskie itp.). Nasze repliki nie stanowią broni albo jej przeróbek i jako repliki mogą być kupowane bez zezwoleń. Repliki broni palnej w naszym sklepie stanowią wyłącznie artykuły dekoratywne.

Poniżej kilka danych dotyczących oryginału:
"PPSz wz. 1941, PPSz-41 (ros. ППШ-41 - Пистолет - Пулемёт Шпагина обр. 1941 г. - Pistolet-Puliemiot Szpagina), potocznie nazywany: pepeszą albo pepeszką – radziecki pistolet maszynowy kaliber 7,62 × 25 mm, skonstruowany przez Gieorgija Szpagina i wprowadzony na uzbrojenie Armii Czerwonej w 1941 roku[2]. Podstawowa broń tej kategorii na uzbrojeniu Armii Czerwonej podczas drugiej wojny światowej, użytkowany także w licznych krajach świata. Do uzbrojenia Wojska Polskiego wprowadzony w 1943 roku[2].
Pistolet maszynowy PPSz został opracowany przez Gieorgija Szpagina na konkurs na nową broń tej klasy w celu zastąpienia zbyt nieprzystępnego w tworzeniu pistoletu maszynowego PPD-40 Diegtariewa. Oprócz PPSz do konkursu stanął udoskonalony PPD-40 i pistolet maszynowy konstrukcji Szpitalnego. Próby toczyły się w drugiej połowie 1940 roku i zakończyły zwycięstwem pistoletu PPSz, który najlepiej przeszedł próby bezawaryjności. 21 grudnia 1940 roku został przyjęty na uzbrojenie Armii Czerwonej pod nazwą pistolet-pulemiot Szpagina obrazca 1941 goda - "pistolet maszynowy Szpagina wzór 1941", w skrócie PPSz-41.

konstrukcja PPSz opierała się na pistolecie maszynowym PPD-40, do którego był bardzo podobny z wyglądu (PPD z kolei był wzorowany na fińskim Suomi). W porównaniu z PPD, budowa PPSz była maksymalnie uproszczona, a przede wszystkim znacznie prostsza w tworzeniu dzięki zastąpieniu nieprzystępnych metod obróbki tłoczeniem i zgrzewaniem. Nowo powstała broń była zarazem wysoce niezawodna i oporna na skomplikowane warunki użytkowania.

konstrukcja pistoletu nie podlegała znaczącym zmianom w trakcie produkcji, wprowadzano jedynie niewiele znaczące ulepszenia szczegółów oraz zmiany posiadające na celu dalsze uproszczenie produkcji. Uproszczeniom podlegały m.in. Przyrządy celownicze. Początkowo pistolet był produkowany jedynie z typowym wymiennym magazynkiem bębnowym o szerokiej pojemności 71 nabojów. Obfita masa, trudna budowa i produkcja (magazynki były indywidualnie dopasowywane do solidnych egzemplarzy pistoletu), a także utrudnione ładowanie, spowodowały wprowadzenie (od 12 lutego 1942 roku) do produkcji alternatywnych magazynków łukowych o obszerności 35 nabojów. W styczniu 1944 roku zaprzestano w ogóle produkcji magazynków bębnowych. W 1942 powstawały najmocniej uproszczone serie pistoletów, pozbawione przełącznika typu ognia i strzelające jedynie ogniem seryjnym.

Pierwsza partia PPSz została wykonana w fabryce w Zagorsku w czerwcu 1941 roku, tuż przed atakiem Niemiec na ZSRR. Na skutek postępów Wehrmachtu, zakład ewakuowano na wschód do Wiatskich Polan w obwodzie kirowskim. Zakład ten pozostał głównym wytwórcą "pepesz", a dodatkowo ich produkcję uruchomiono w wielu innych fabrykach. Najwięcej egzemplarzy wyprodukowały fabryki moskiewskie - ok. 3,5 miliona sztuk podczas wojny. W 1941 wytworzono 92 766 pistoletów PPSz, a w 1942 roku już 1 499 269 sztuk. Do końca wojny stworzono ich ponad 5,5 miliona.

dużo pistoletów PPSz podczas działań wojennych wpadło w ręce żołnierzy niemieckich, którzy chętnie używali ich w walce, zastępując nabój Tokariewa niemieckim Mauser 7,63 x 25 mm, który posiadając identyczne wymiary był słabszy od rosyjskiego. Wehrmacht nawet wydał oficjalną instrukcję obsługi w języku niemieckim. Ciekawostką jest, iż w końcowym okresie wojny w III Rzeszy część z nich przypasowano do strzelania amunicją 9 mm Parabellum. Pepesza w Wehrmachtcie używana była pod nazwą MP (Maschinenpistole) 717 (r).
W 1942 roku Szpagin skonstruował jeszcze bardziej uproszczony typ pistoletu maszynowego, PPSz-42, o mniejszej masie i składanej metalowej kolbie. Asygnowany był na nowy konkurs na pistolet maszynowy o mniejszych gabarytach dla załóg wozów bojowych, zwiadowców i innych wyspecjalizowanych formacji. Nowa broń aczkolwiek nie dorównywała PPSz-41 niezawodnością i w konkursie zwyciężył jeszcze prostszy w konstrukcji pistolet maszynowy Sudajewa PPS-42. Zaczął on uzupełniać "pepeszę" w wyspecjalizowanych zastosowaniach, natomiast PPSz-41 był nadal tworzony dla piechoty.

W 1944 roku Szpagin opracował karabin samoczynny na nabój pośredni wz. 43 kal. 7,62 x 43 mm, oparty o konstrukcję PPSz, lecz nie była to broń udana z powodu wykorzystania zbyt silniej amunicji jak na konstrukcję broni. W 1945 roku Szpagin skonstruował wersję rozwojową pistoletu maszynowego PPSz-45, w pełni metalową i udoskonaloną, lecz nie weszła ona do produkcji, a standardową bronią piechoty Armii Radzieckiej stał się karabinek AK.

Po wojnie PPSz był tworzony także w Polsce (od czerwca 1950 roku, wytworzono ok. 111 tys. Sztuk), w ChRL (oznaczony jako Type 50), Jugosławii (M-49), KRL-D (Model 49), Iranie (Model 22), na Węgrzech (48M). W Wietnamie Północnym powstał wzorowany na pepeszy pistolet maszynowy K50.

Pistolet maszynowy PPSz-41 działał na zasadzie odrzutu zamka luźnego. Zasilanie w naboje bębnowego magazynka o obszerności 71 nabojów lub pudełkowego łukowego magazynka o pojemności 35 nabojów[2], i łukowych o pojemności 32 naboje[3] podczepianego od dołu broni. W górnej części pokrywy komory zamkowej znajdowało się okno wyrzutnika łusek. Do zabezpieczenia pistoletu przy zamku napiętym lub zwolnionym służył bezpiecznik suwakowy w rączce zamka, wsuwany w wycięcia w tylnej i przedniej części komory zamkowej. Broń miała łoże i kolbę drewnianą, szyjka kolby była wyprofilowana w chwyt pistoletowy. Mechanizm spustowy wyekwipowany był w przełącznik rodzaju ognia (ogień pojedynczy / ciągły), umieszczony przed spustem w kabłąku spustowym. Lufa była osłonięta perforowaną osłoną blaszaną na całej długości, z podłużnymi otworami wentylacyjnymi, przechodzącą u góry w pokrywę komory zamkowej. U wylotu lufy osłona kreujeła urządzenie wylotowe, będące hamulcem wylotowym i osłabiaczem podrzutu[2].

Przyrządy celownicze: dostosowywany: celownik krzywkowy z nastawami od 50 do 500 m co 50 m (wczesne serie) albo celownik przerzutowy o nastawach 100 i 200 m i w związku z tym na jednym jego ramieniu jest ilość 10, a na drugim 20 [4](od 1942 roku). Muszka stała, w osłonie, przy końcu osłony lufy.

Do broni użytkowano przybory służące do rozkładania, składania i czyszczenia pistoletu maszynowego [5]. W ich skład wchodził składany wycior, wkrętak, wybijak, szczoteczka, klucz i olejarka dwuwylotowa z dwoma przedziałami: w jednym przedziale znajdował się płyn do czyszczenia, a w drugim smar działowy[5].
1".
1-Pistolet maszynowy PPSz [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2014-12-09 12:44Z [dostęp: 2016-02-24 07:21Z]. Dostępny w Internecie: //pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pistolet_maszynowy_PPSz&oldid=41170362