Włochy Angielski piękny pistolet skałkowy (w131e) (WŁOCHY)

(W131-E)

Materiał:
stop cynku i aluminium, a także drewno postarzane

Producent: Włochy

długość 38 cm
waga: 0,7 kg

To nie jest blaszana zabawka tylko realistyczna replika, której wagę poczujesz w rękach (waga i rozmiary wzorowane na oryginale).

wartość NIE mieści STOJAKA EKSPOZYCYJNEGO. STOJAK DO KUPIENIA OSOBNO.

Nasze repliki broni palnej stworzone są ze specjalnych stopów, co uniemożliwia przystosowanie ich do wystrzeliwania jakiejkolwiek amunicji (nasze repliki są pozbawione jakichkolwiek cech broni w rozumieniu ustawy o broni i amunicji). Nie jest to broń prawdziwa pozbawiona cech użytkowych w rozumieniu ustawy o broni i amunicji, gdzie proces pozbawiania cech użytkowych jest wyjątkowo rygorystycznie dostosowywany prawem (specjalne zakłady rusznikarskie itp.). Nasze repliki nie stanowią broni albo jej przeróbek i jako repliki mogą być kupowane bez zezwoleń. Repliki broni palnej w naszym sklepie stanowią wyłącznie artykuły dekoratywne.

Poniżej kilka interesujących informacji:

\"Broń czarnoprochowa - rodzaj broni palnej w której wystrzelenie pocisku jest skutkiem gwałtownego spalania czarnego prochu. Dziś taką broń w użyciu bojowym prawie zupełnie zastąpiła broń, w której spalane są różnorodnego rodzaju prochy bezdymne, tzw. Nitro.

Bronią czarnoprochową są wszystkiego typu działa i broń ręczna wytwarzane do końca XIX wieku (a także ich późniejsze repliki), gdyż w tym wieku wynaleziono inne materiały miotające poza prochem czarnym, w głównej mierze istotnie efektywniejsze i nie kreujejące dymu (prochy bezdymne). Broń czarnoprochowa była w głównej mierze ładowana odprzodowo, tj. Od strony lufy, osobno prochem i pociskiem, ewentualnie wieloma pociskami, rozmaitymi elementami uszczelniającymi takimi jak przybitki, flejtuchy. Istnieją także liczne przykłady broni czarnoprochowej odtylcowej, np. Niemiecki model 1842, tzw. Karabin Dreysego. W późnej broni czarnoprochowej użytkowano amunicję scaloną, bocznego bądź centralnego zapłonu, w papierowych gilzach albo łuskach.

W działach i wczesnej ręcznej broni palnej, np. Rusznicach, samopałach, proch zapalał tlący się lont umieszczony w otworze w lufie w miejscu, gdzie znajdował się ładunek. Od XV wieku w broni ręcznej używano zróżnicowane rodzaju mechanizmu odpalającego ładunek za pociągnięciem spustu - zamki: lontowy, kołowy, skałkowy, kapiszonowy, iglicowy (wykorzystywany w broni na amunicję scaloną, przede wszystkim w 2. Połowie XIX wieku), występujące w licznych wariacjach. Większość egzemplarzy broni czarnoprochowej odprzodowej miała lufę gładką, ze względu na trudności technologiczne wykonania gwintu, a także na ogół kłopotliwe ładowanie broni gwintowanej od przodu, kiedy pocisk trzeba było przepchnąć poprzez całą lufą, uważając aby go nie odkształcić. Istniały jednak egzemplarze gwintowane, dedykowane szczególnie do polowania, dla strzelców wyborowych itp. W późniejszej broni odtylcowej lufę z reguły gwintowano, w ten sposób istotnie powiększając jej celność. W broni ręcznej asygnowanej do strzelania śrutem - niektórych strzelbach myśliwskich, garłaczach i w kartaczach, gwintu nigdy nie używano. Broń czarnoprochowa może być przeznaczona do strzelania równocześnie kulami, pociskami niekulistymi (tylko gwintowana), jak i śrutem\"1.

\"Zamek skałkowy to zamek ręcznej broni palnej odprzodowej, potocznie nazywanej flintą, od ang. Flint - krzemień, w którym zapalenie prochu na panewce następuje od iskier powstałych przy uderzeniu skałki (krzemienia) zamocowanej w szczękach kurka o krzesiwo (płytkę metalową) przymocowane z prawej strony broni. Po naciśnięciu spustu broni,kurek ze skałką opadał na krzesiwo. Iskry padały na panewkę z prochem zapalając go. Płomień z panewki poprzez otwór zapałowy z boku lufy dostawał się do komory powodujac zapłon ładunku prochowego. Zamek skałkowy wynaleziony został ok. 1570 roku, a rozpowszechnił się na początku XVII w, wypierając wcześniej używane zamki lontowe i kołowe. Zastąpienie pirytu stosowanego w zamku kołowym krzemieniem pozwoliło na uproszczenie i potanienie konstrukcji, a przy tym duże uproszczenie obsługi broni. Zamek skałkowy wykorzystywany był powszechnie od XVII do połowy XIX wieku (do końca broni odprzodowej), zastąpiono go przez zamek kapiszonowy, następnie poprzez broń odtylcową.

Zamek skałkowy typu francuskiego - wynaleziony ok 1630 roku. Zmiany tego zamka skałkowego polegały na tym, iż pokrywa panewki i krzesiwo stały się jedną częścią tworząc najpopularniejszy typ zamka skałkowego na świecie. Prawie wszystkie muszkiety i karabiny z XVIII-XIX wieku były zaopatrzone w ten typ zamka\"2.

1-Broń czarnoprochowa [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2008-09-6 12:41Z [dostęp: 2008-09-9 17:21Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bro%C5%84_czarnoprochowa&oldid=13980739

2-Zamek skałkowy [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2007-08-19 07:23Z [dostęp: 2008-09-9 17:15Z]. Przystępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zamek_ska%C5%82kowy&oldid=9113557