POLSKA SZABLA HUSARSKA WZ 1750 Z PALUCHEM BEZ POCHWY NA TABLO (SPECIALREPLICAS)

POLSKA SZABLA HUSARSKA Z PALUCHEM BEZ POCHWY NA TABLO

Producent: Płatnerze (WZ 1750 )

dane technologiczne:

Długość: 91 cm
Waga: 1,2 kg

Szabla husarska to rodzaj szabli rozpowszechnionej w XVII i XVIII-wiecznej Rzeczpospolitej, stosowanej poprzez husarię i inne formacje polskiej jazdy. Jej poprzedniczką była XVI-wieczna szabla węgiersko-polska.

Szabla husarska posiadała lekko wysuniętą ku przodowi głowicę rękojeści. Prawie kompletnie zamknięty jelec miał za zadanie chronić dłoń. Ponadto wzmacniał szablę w miejscu złączenia głowni z rękojeścią. Górna część głowni (bliższa rękojeści), tzw. Zastawa była zatępiona i służyła do blokowania uderzeń przeciwnika. Dolna część dopracowana tzw. Piórem. Dosyć ciężka rękojeść dawała lepszą kontrolę nad szablą. Na dodatek jej walory użytkowe rozszerzał tzw. Paluch – pierścień służący do oparcia kciuka.

Na jednej stronie głowni wygrawerowany jest napis „HUSSARIA", na drugiej „JESUS MARIA JOSEF SPES MEA". Napisy tego typu były powszechne na szablach husarskich.

Prezentowana szabla jest wierną repliką oryginalnej szabli husarskiej.

W pakiecie dołączone jest drewniane tablo.
Długość tabla: 110 cm
Wysokość tabla: 20 cm
Waga tabla: 2 kg

Rys historyczny:

Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami.
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty,choćby rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, ochoczo korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i przeróżnych świąt. Służyła im w głównej mierze tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli posiadać przy boku sprawną broń.
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, iż nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.

Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy na dodatek szable była przeważnie niezwykle mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były stanowczo częste w latach 1474-1534, a także w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją oraz przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. Stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.
w dodatku na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach poprzez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii.

Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki i hełmy (często kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór. Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o pięknych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.